The Final Station

Το σιδερένιο φίδι θα φάει τους μολυσμένους.

Βλέποντας κανείς τα pixel art γραφικά του The Final Station μπορεί να σκεφτεί ότι, η τριάδα που ασχολήθηκε με την δημιουργία του, το ξεπέταξε εν ριπή οφθαλμού. Η πραγματικότητα φυσικά είναι πολύ διαφορετική όπως γνωρίζουμε όλοι οι λάτρεις της videogame κουλτούρας. Δυόμιση χρόνια καθημερινής δουλειάς έφαγε στους συντελεστές του ανεξάρτητου studio Do My Best Games μέχρι να σχεδιάσουν και να δώσουν ζωή στον κόσμο του The Final Station και τους χαρακτήρες του. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα δισδιάστατο Side- Scrolling Action με πολύ εξερεύνηση και αγωνία για την επιβίωση.

106 χρόνια έχουν περάσει από μια παγκόσμια καταστροφή που έμεινε στα χρονικά με το όνομα “The First Visitation”. Κάψουλες έπεσαν από τον ουρανό και μόλυναν τον ανθρώπινο πληθυσμό, δημιουργώντας χάος. Ένας ανώνυμος οδηγός τρένου αναλαμβάνει να διασχίσει μια μεγάλη απόσταση μεταφέροντας πολύτιμο φορτίο. Στην πορεία ανακαλύπτει ότι ο κόσμος αντιμετωπίζει μια “Second Visitation” και οι αστικές περιοχές έχουν καταληφθεί από μολυσμένους που εξοντώνουν όποιον ζωντανό τους πλησιάσει. Θα μπορέσει ο ήρωας να επιβιώσει του ταξιδιού και να ανακαλύψει τι συμβαίνει και πόσο σημαντικό είναι το φορτίο του;

Τσαφ τσουφ το τρένο περνά και zombies πατά
Φυσικά και θα μπορέσει γιατί τον ελέγχουμε εμείς. Το μετά – αποκαλυπτικό σενάριο μας φάνηκε πολύ συναρπαστικό, κυρίως λόγω της τμηματικής αφήγησης που στηρίζεται σε διαλόγους μεταξύ των NPCs και στα γραπτά που διαβάζουμε. Το φινάλε του είναι συνταρακτικό και ανέβασε αρκετά την συνολική του αξία. Το tutorial λείπει από το The Final Station και πρόκειται για μια “διαβολική” επιλογή του game designer ώστε να μας μεταδώσει το άγχος και την σύγχυση του χαρακτήρα. Μη γνωρίζοντας το σύστημα χειρισμού, στρεφόμαστε στις γνώσεις μας πάνω στα Action και ανακαλύπτουμε τα game mechanics μόνοι μας. Μέχρι να το πράξουμε, κινούμαστε στα τυφλά σε έναν άγνωστο κόσμο χωρίς να γνωρίζουμε αν θα καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο που καραδοκεί στην επόμενη γωνία.

Ο κίνδυνος μεταφράζεται σε ορδές μολυσμένων, σκοτεινών όντων τα οποία κυκλοφορούν σε λίγα αλλά πολύ επικίνδυνα “μοντέλα”. Η πρώτη παραλλαγή τους είναι και η πιο αντιμετωπίσιμη, ένα πλάσμα που κινείται με αργό βήμα σαν ζόμπι. Η δεύτερη παραλλαγή είναι πραγματικά ζόρικη. Το κοντό πλάσμα που πατάει... γκάζι μόλις μας βλέπει, θυμίζει το facehugger της μυθολογίας Alien. Μας προσεγγίζει ταχύτατα, τα χτυπήματά του βυθίζουν γρήγορα το health μας στο μηδέν και, σε προχωρημένα levels, κολλάει στο σώμα του χαρακτήρα και άντε να το ξεκολλήσεις με μπουνιές. Η τρίτη παραλλαγή είναι μια ανθεκτικότερη εκδοχή της πρώτης που θέλει αρκετά χτυπήματα για να την ξεφορτωθούμε αλλά δεν αποτελεί μεγάλο πρόβλημα.

Η τέταρτη παραλλαγή περιβάλλεται από πανοπλία την οποία πρέπει να σπάσουμε με καλοζυγιασμένο melee χτύπημα, και μετά να πυροβολήσουμε τον αντίπαλο στο κεφάλι καθώς το υπόλοιπο σώμα του είναι άτρωτο. Η πέμπτη είναι η καταστροφικότερη παραλλαγή όλων, ένα φλεγόμενο ον που αρχίζει να τρέχει όταν φάει την πρώτη σφαίρα και τινάζεται στον αέρα μερικά δευτερόλεπτα αργότερα. Γουστάρουμε πολύ να χρησιμοποιούμε τον δυσκολότερο αντίπαλό μας σαν παγίδα θανάτου για τους εχθρούς. Βλέποντάς τον να ξεχωρίζει μέσα στο εχθρικό πλήθος, του φυτεύουμε μια σφαίρα, ανεβαίνουμε μια σκάλα και απολαμβάνουμε την έκρηξη του η οποία διαμελίζει τους πάντες και μας εξοικονομεί πυρομαχικά.

Το gameplay στις πολλές στάσεις του τρένου πριν τον τελικό προορισμό μας (αυτές λογίζονται σαν levels) είναι υπέροχο. Το πρώτο σκέλος του είναι η εξερεύνηση. Τα δωμάτια των δεκάδων οικημάτων που επισκεπτόμαστε είναι κατασκότεινα μέχρι την στιγμή που στρίβουμε το χερούλι της πόρτας τους. Ποτέ δεν ξέρουμε τι μας περιμένει στο επόμενο δωμάτιο με συνέπεια να τα προσεγγίζουμε επιφυλακτικά, όπως θα έπραττε και ο χαρακτήρας μας στην πραγματικότητα. Στα δωμάτια ανακαλύπτουμε αμέτρητα αντικείμενα τα οποία εξυπηρετούν τις πρακτικές μας ανάγκες και εξίσου μεγάλο αριθμό κειμένων. Μέσα από τα σημειώματα των κατοίκων της εκάστοτε περιοχής, ξεδιπλώνουμε την ιστορία με την φαντασία μας αλλά διασκεδάζουμε παράλληλα με τα καθημερινά τους δράματα.

Τα πρώτα δραματικά λεπτά του game και ο θάνατος του avatar που χειριζόμαστε, μας τυλίγουν σε μόνιμο κλίμα αβεβαιότητας. Είδαμε το τέλος μας ή αυτό συνέβη σε κάποιον άλλο;

Την απόλαυση της εξερεύνησης ενός άγνωστου κόσμου έρχεται να συμπληρώσει η δράση. Δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε τον αγώνα μας κατά των μολυσμένων σαν τον John Wayne, πυροβολώντας ότι κινείται χωρίς δεύτερη σκέψη. Τα λιγοστά πυρομαχικά μας ωθούν στον διαχωρισμό των απειλών και στην στρατηγική αντιμετώπισή τους. Καταστρέφουμε τα αργά τέρατα με το melee χτύπημα και κρατάμε τις σφαίρες για τα κεφάλια των γρήγορων πλασμάτων. Εξοικονομούμε πυρομαχικά εκσφενδονίζοντας καρέκλες και εκρηκτικά βαρέλια, βάζοντας φωτιά στα τελευταία από μακριά όταν δεν μπορούμε να τα πλησιάσουμε χωρίς να μας την πέσουν δέκα. Δεν χαραμίζουμε τα σκάγια του δίκαννου σε μεμονωμένα θύματα, τα αδειάζουμε σε ομάδες εχθρών θερίζοντάς τους. Τα περιβάλλοντα με τις πολλές σκάλες, τις καταπακτές και τα αδιέξοδα ευνοούν την προσεκτική πλοήγηση και την απορρόφησή μας. Η τεχνητή νοημοσύνη που ηγείται των αντιπάλων, τους βάζει να περιπολούν μέσα στα δωμάτια σαν βαριεστημένα ανδρείκελα και τους στέλνει να μας επιτεθούν με λύσσα μόλις μπούμε στον χώρο τους. Ο συνδυασμός πληκτρολογίου και mouse είναι το τέλειο σύστημα ελέγχου του avatar μας. Με τα WASD και το E κινείται ομαλά σε κάθε επιφάνεια, ανεβαίνει σκάλες, ανοίγει πόρτες και μεταχειρίζεται εύκολα όλα τα αντικείμενα. Η στόχευση είναι άψογη με το mouse και το melee πλήγμα δεν μας δυσκολεύει καθόλου, ακόμα και στην charged μορφή του.

Πέτα τους επιζώντες από το τρένο
Το gameplay στο τρένο είναι πολύ εντονότερο από τις υπαίθριες εξορμήσεις μας. Το άγχος της επιβίωσης αυξάνεται κατακόρυφα και τα νεύρα μας συνθλίβονται στην προσπάθεια να φροντίσουμε τους λιγοστούς επιζώντες. Σε αντίθεση και πάλι με την ύπαιθρο, ο ρυθμός είναι πέρα από τον έλεγχό μας με αποτέλεσμα να είμαστε μόνιμα στην τσίτα, περιμένοντας να συμβεί το κακό για να το περιορίσουμε. Το “κακό” εντός του συρμού είναι ο θάνατος των επιβατών και η δυσλειτουργία των συστημάτων. Οι επιβάτες έχουν δύο μπάρες, τα health και hunger. Αν αδιαφορήσουμε για την πείνα που τους... δέρνει, θα δούμε την μπάρα του health να τσουλάει σαν πατίνι στην κατηφόρα, μαζί με τις ελπίδες μας για διάσωσή τους.

Το φαΐ και οι ιατρικές προμήθειες φυλάσσονται σε ειδικά ντουλάπια στην κεφαλή της αμαξοστοιχίας. Μέχρι να διανύσουμε την απόσταση, να ανοίξουμε το ντουλάπι και να μεταφέρουμε το αντικείμενο στον πάσχοντα, μπορεί να τον βρούμε ξάπλα και να καταριόμαστε θεούς και δαίμονες επειδή δεν τον προλάβαμε. Γιατί πονάει τόσο πολύ η απώλεια ενός επιβάτη; Αφενός, δεν θέλουμε να μετατρέψουμε το τρένο μας σε “Κρεοφόρο του Μεσονυκτίου”, αφετέρου, αν τους παρκάρουμε στον προορισμό τους, θα κερδίσουμε λεφτά και αναβαθμίσεις των όπλων μας. Τα items και το food είναι πάντα λιγοστά, υποχρεώνοντας μας να κάνουμε αυστηρή επιλογή στον ποιόν και πότε θα τα δώσουμε.

Την ώρα που έχουμε εστιασμένη την προσοχή μας στους επιβάτες, τσουπ, ένα από τα συστήματα του τρένου χαλάει και πρέπει να το επιδιορθώσουμε διότι επηρεάζει άμεσα την υγεία τους. Η επιδιόρθωση των συστημάτων εκτελείται με απλοϊκά mini games (button mushing και pushing) που οφείλουμε να ολοκληρώσουμε με ταχύτητα αστραπής προτού ζημιωθούν οι επιζώντες. Την εμπειρία μας πάνω στο τρένο την αισθανόμαστε σαν πυροσβέστες που περιμένουν από στιγμή σε στιγμή να ανάψει μια φωτιά για να τρέξουν να την σβήσουν. Ο αγχωτικός ρυθμός μας αρέσει γιατί εισάγει gameplay εκεί που δεν το περιμέναμε αλλά έχει και το αρνητικό του στοιχείο, το οποίο υπάρχει για να εξασφαλίσει περισσότερα playthroughs.

Μπαίνοντας στο επιβατικό βαγόνι, βλέπουμε τους επιζώντες να συνομιλούν μεταξύ τους με τα συννεφάκια διαλόγων που γνωρίζουμε από τα comics. Οι πληροφορίες που αντλούμε από τους διαλόγους είναι σημαντικές, μας βοηθούν να σχηματίσουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα του κόσμου που βρισκόμαστε και των γεγονότων που τον διαμόρφωσαν. Ενώ έχουμε απορροφηθεί από τις συζητήσεις τους, προσπαθώντας να φανταστούμε τα όσα περιγράφονται, τα ανατριχιαστικά εικονίδια των βλαβών και των φυσικών αναγκών των επιβατών, διαλύουν την αυτοσυγκέντρωση και μας καλούν σε δράση. Αναρίθμητος αριθμός διαλόγων πέρασε χωρίς να τον προσέξουμε την ώρα που παλεύαμε να σώσουμε επιβάτες και τρένο.

Το σύστημα crafting είναι εντελώς απλοϊκό και αυτό είναι ευτύχημα αφού εκτελείται όταν το τρένο βρίσκεται σε κίνηση, δηλαδή δεν έχουμε τον χρόνο να σκεφτούμε για συστατικά και άλλα με την απειλή της βλάβης και του θανάτου πάνω από τα κεφάλια μας. Μπορούμε να φτιάξουμε τρία μόνο πράγματα, πυρομαχικά για δίκαννο – πιστόλι και ιατρικές προμήθειες. Με δύο κλικ του mouse φτιάχνουμε τα απαραίτητα κάθε φορά που ολοκληρώνουμε ένα level. Επειδή απολαύσαμε την ατμόσφαιρα και το gameplay του, διασχίσαμε το The Final Station με το πάσο μας. Ο χαλαρός ρυθμός μας απλά παρέτεινε την πενιχρή του διάρκεια του από τις τέσσερις στις έξι ώρες. Ίσως να το ξαναπιάσουμε μετά από κάμποσο χρονικό διάστημα με σκοπό το διάβασμα όλων των διαλόγων αλλά, προς το παρόν, δεν μας κάνει κέφι να επιστρέψουμε στον κόσμο του.

Η δυστοπία στην οποία μας ταξίδεψε το The Final Station είναι καλοκαμωμένη. Την ώρα που διασχίζουμε την ύπαιθρο με το τρένο και έχουμε το νου μας στην επόμενη συμφορά που επίκειται, προλαβαίνουμε να χαζέψουμε τα ιστιοπλοικά, τους φάρους, τα ζωντανά που βόσκουν, τον βροχερό ουρανό, τα δάση, ακόμα και κατεστραμμένα άρματα σε ξεχασμένο πεδίο μάχης. Στις πόλεις, η διαρρύθμιση των δωματίων είναι ιδανική για εκπλήξεις, μας γοήτευσαν οι λεπτομέρειες των εργαστηρίων, των υπόγειων καταφυγίων, των εργοστασίων που επιδεικνύουν την τεχνολογική πρόοδο ενός πληγωμένου πολιτισμού. Τα ηχητικά εφέ μας βοήθησαν να νιώσουμε την απομόνωση του χαρακτήρα, την νέκρα που τον περιβάλλει. Τα όπλα διαλύουν βίαια με τον εκκωφαντικό τους ήχο την σιωπή που σκεπάζει τα πάντα, μας ταράζουν. Ο ρυθμικός ήχος του συρμού και τα βήματα του ήρωα χαρακτηρίζουν την εμπειρία στο τρένο, μαζί με μια απαλή, ατμοσφαιρική μουσική.

Ο τελευταίος σταθμός είναι η Steam library μας
Το The Final Station μοιάζει μικρό και φτωχό αλλά μας τροφοδότησε με πολλές ευχάριστες εμπειρίες στις λιγοστές του ώρες. Η εναλλαγή της αγχωτικής δράσης πάνω στο τρένο και της προσχεδιασμένης μετακίνησής μας από μέρος σε μέρος, δημιούργησε μια έλξη που δεν μας άφηνε να ξεκολλήσουμε από το PC. Ο υψηλός βαθμός εθιστικότητας του gameplay ενισχύεται από το λιτό περιβάλλον που αφήνει την φαντασία μας να πετάξει. Για παράδειγμα, σε ένα σημείο του game, ανεβήκαμε σε καμπαναριό, χτυπήσαμε μια καμπάνα και (κυριολεκτικά) περιμέναμε να δούμε τους εχθρούς να ξαναγίνονται άνθρωποι, να απαλλάσονται από την μαυρίλα που τους σκεπάζει. Το γιατί είναι απλό, η μορφή τους μοιάζει με τον Venom, κινούμενο σκοτάδι με λευκά μάτια, ελπίζαμε λοιπόν ο ήχος να σκοτώσει τα... συμβιωτικά που τους κυρίευσαν. Οι ελπίδες ήταν φρούδες αλλά η φαντασία μας δημιούργησε μια αξιομνημόνευτη σκηνή από το μηδέν.

Θετικά:
- Έξοχη ατμόσφαιρα και μυστηριώδες σενάριο που αναπτύσσει την φαντασία
- Συνεχής δράση με απλά game mechanics και εύκολο χειρισμό
- Συνταρακτικό φινάλε
- Εθιστικό gameplay
- Ιδανικό επίπεδο δυσκολίας

Αρνητικά:
- Τελειώνει πριν καλά καλά αρχίσει
- Τα old school γραφικά θα ενοχλήσουν τους πεινασμένους για φαντασμαγορία
- Δεν προλαβαίνουμε να διαβάσουμε τους περισσότερους διαλόγους των NPCs

Βαθμολογία
Γραφικά: 6.5
Ήχος: 6
Gameplay: 8
Αντοχή: 5
Γενικά: 7.1

Ένα δισδιάστατο “πετράδι” που εμπλουτίζει τις gaming εμπειρίες μας.

Γιάννης Μοσχονάς