GameWorld Blogs

Μια μέρα που δεν είχα τι να κάνω έτυχε να ανοίξω την τηλεόραση. Εκεί έπαιζε μια πολύ "καλή" και "σοβαρή" εκπομπή
που ως θέμα αυτής της ημέρας είχε την τεχνολογία, τα παιχνίδια, το Διαδίκτυο κ.α. Βλέποντας λίγο, αυτό που μου έμεινε
στο μυαλό ήταν ένα πράγμα "Τα παιχνίδια αποβλακώνουν και απομονώνουν τους νέους". Έκπληκτος και εγώ, που περνάω τόσες ώρες στο υπολογιστή, πετάχτηκα από τον καναπέ και άρχισα σκέφτομαι σοβαρά το ενδεχόμενο να έχω αποβλακωθεί ή απομονωθεί ή ακόμα χειρότερα και τα δυο. Εκείνη ακριβώς την στιγμή ήταν που χτύπησε το τηλέφωνο. Ποιος ήταν? Ήταν ένας φίλος που είχαμε κανονίσει με παρέα να πάμε σε ένα gaming event, σε ένα μέρος που γνώρισα και άλλα άτομα που μας συνδέουν κοινά ενδιαφέροντα. "Ωραία" είπα δεν είμαι απομονωμένος αφού έχω φίλους αλλά είμαι και ικανός να αποκτήσω καινούριους.

Τι γίνεται με το άλλο θέμα όμως, μήπως έχω αποβλακωθεί και δεν το ξέρω?
Για αυτό σκέφτηκα να αναλύσω τα παιχνίδια και να δω αν όντως επηρεάζουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Κατά αρχάς ας ασχοληθούμε με τα srategy, ένα πολύ απαιτητικό είδος που θέλει συγκέντρωση, έξυπνες και μεθοδικές κινήσεις. Με αυτό τον τρόπο καταφέρνουν να αναπτύσσουν τις ηγετικές και στρατηγικές ικανότητες του παίχτη εφόσον τον βάζουν να ελέγχει στρατούς, πολιτισμούς, χώρες, αγαθά, εμπόριο, οικονομία, εγκαταστάσεις και άλλα. Εδώ στο Empire Earth ελέγχεις ένα πολιτισμό από την δημιουργία του μέχρι εποχές πιο σύγχρονες και από την δική μας.

Εντάξει μπορεί και αυτοί που είπαν ότι μας αποβλακώνουν τα games να μην εννοούσαν τα strategy. Για αυτό ας πάμε στα first person shooter, παιχνίδια που μας βάζουν συχνά σε ρεαλιστικές μάχες και μας μεταφέρουν τις συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι στρατιώτες και καταφέρνουν να μας περάσουν τη λογική του να παίρνουμε αποφάσεις σε μικρό χρόνο κάτι που εξασκεί την κριτική μας ικανότητα. Για το συγκεκριμένο μάλιστα έχει γίνει και σχετική έρευνα που το αποδεικνύει. 

Ας πάμε καλύτερα στα racing που όπως λένε χαρακτηριστικά κάποιοι επηρεάζουν τους νέους για αυτό έχουμε τόσα τροχαία. Αυτή η λάθος άποψη υπάρχει γιατί στα μάτια πολλών τα racing παιχνίδια είναι κάτι σε Hot Wheels. Λοιπόν τα racing ενάγονται σε μια κατηγορία που λέγεται  simulator= προσομοιωτής, κοινώς προσομοιώνουν σε ρεαλιστικές συνθήκες. Δηλαδή εσύ τι νομίζεις πως ο Alonso και ο Raikkonen είναι όλη μέρα στην πίστα και από πίσω η Ferrari πληρώνει τόνους καύσιμα μόνο για προπόνηση; Μεγάλο μέρος της προπόνησης αυτών των οδηγών είναι η προσομοίωση. Τώρα πήγαινε παίξε "βρες τις διαφορές" μεταξύ των προσομοιώσεων αυτών και του Test Drive Unlimited.

Καλά λοιπόν, το gameplay μπορεί να μας δίνει κάτι, αλλά τι γίνεται με τις γνώσεις;Υπάρχει ένα παιχνίδι που λέγεται God of War, δεν είναι η πιο ακριβή αναπαράσταση μυθολογίας αλλά είναι κάτι που μπορεί να μας εξοικειώσει με αυτήν. Και καλά εμείς την διδασκόμαστε στο σχολείο, αλλά σε άλλες χώρες είναι το μόνο ερέθισμα που μπορεί να κάνει τα παιδιά να ασχοληθούν με αυτήν. Αντίστοιχα εγώ έμαθα την μυθολογία των Βίκινγκς και των Αιγυπτίων παίζοντας Smite. 

Θα μου πεις βέβαια πως η μυθολογία δεν είναι τόσο σημαντική. Η απάντηση είναι Assassin's Creed. Ένα παιχνίδι που η βάση του είναι η ιστορία αλλά και τα σημαντικά ιστορικά πρόσωπα. Δεν ξέρω για εσένα αλλά εγώ έχω μάθει από το Assassin's για τις Σταυροφορίες, την Αναγέννηση, την Χρυσή Εποχή της Πειρατείας , την Αμερικάνικη και την Γαλλική επανάσταση, αλλά και για πρόσωπα όπως ο Robert de Sable, οι Βοργίες, ο Μακιαβέλι, ο Charles Lee και πολύ άλλοι.

Ένα παιχνίδι για να σου δώσει γνώσεις δεν είναι απαραίτητο καν να είναι ρεαλιστικό. Πάρε παράδειγμα τα Bioshock και Deus ex. Παιχνίδια με ώριμο σενάριο που θίγουν κοινωνικά και ψυχολογικά ζητήματα, όπως ο αντικειμενισμός, η τυποποίηση της καθημερινότητας μας, η ηθική πλευρά της χρήσης της τεχνολογίας και οι κοινωνικές διακρίσεις. Παρουσιάζοντας φανταστικές περιοχές και καταστάσεις καταφέρνουν να θέτουν επίκαιρα ηθικά δίλημματα. Επιπλέον συχνά παρουσιάζονται πρωταγωνιστές με ολοκληρωμένες κοινωνικές απόψεις και θέσεις. 

"Οι άνθρωποι δημιουργούν τέρατα για να φαίνονται οι ίδιοι λιγότερο τερατώδεις", Geralt of Rivia (Witcher)

"Όταν κάποιος φέρεται στους ανθρώπους σαν ζώα αυτοί όντως αρχίζουν να φέρονται σαν ζώα", Adam Jensen (Deus Ex) 

Εδώ μέχρι χημεία έμαθα και τι είναι το στοιχείο E99, γνωστό και ως αϊνστάνιο, παίζοντας Singularity.

Και ας μην ξεχνάμε στην σύγχρονη κοινωνία που ζούμε οι ξένες γλώσσες είναι ένα απαραίτητο προσόν. Τα παιχνίδια έχουν την δυνατότητα να βοηθήσουν στην εκμάθηση τους. Σχεδόν κανένας τίτλος δεν κυκλοφορεί με ελληνική μετάφραση οπότε όλα τα παιχνίδια μας εξοικειώνουν κυρίως με αγγλικό λεξιλόγιο, προφορά και βασικούς κανόνες σύνταξης.

Επίσης τα τελευταία χρόνια λόγω Wii, Kinect και Move, γνωρίζουν άνθιση και τα γυμναστικά και χορευτικά παιχνίδια. Παιχνίδια που μπορούν να μας βοηθήσουν να βελτιώσουμε το σώμα μας και κατ' επέκταση την υγεία μας, αλλά και να μας δώσουν τις γνώσεις για ασκήσεις γυμναστικής και χορευτικές κινήσεις.

Επιπλέον μην ξεχνάμε ότι τα games αποτελούν και μια σύγχρονη μορφή τέχνης. Πραγματικά σκέψου το λίγο.Η ζωγραφική έχει την εικόνα, η λογοτεχνία έχει σενάριο, η μουσική ήχο, το θέατρο και ο κινηματογράφος και σενάριο και ήχο αλλά και εικόνα. Ε, τα games έχουν σενάριο, ήχο, εικόνα και κάτι άλλο πολύ σημαντικό, διαδραστικότητα. Ειδικά παιχνίδια σαν το Prince of Persia του 2008 που σου φαίνεται λες και είναι ζωγραφισμένο στο χέρι από τον μεγαλύτερο καλλιτέχνη που υπάρχει, εγώ μόνο ως τέχνη μπορώ να τα χαρακτηρίσω.

Ένα ακόμα σημαντικό θέμα είναι ότι η ενασχόληση με τα παιχνίδια και κατ' επέκταση με την τεχνολογία οδηγεί όλο και περισσότερα παιδιά να ασχολούνται με την πληροφορική, και μάλιστα να την επιλέγουν για να τη σπουδάσουν. Ξέρεις, "σπουδάσουν", δηλαδή να πάνε σε ένα μεγάλο κτήριο με πολλά άτομα και να μάθουν πράγματα που δεν τα ξέρει ο κοινός άνθρωπος.

Έλεγα να μην το βάλω γιατί τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται αλλά θα το πω και θα χρησιμοποιήσω μόνο μια λέξη Portal.

Θα ήθελα να προσθέσω πως το μέτρο είναι κάτι σημαντικό. Δεν είναι καλό και υγιές να βρισκόμαστε πάνω από μια οθόνη για άπειρες ώρες. Αυτό που θέλω να πω είναι πως τα games μπορούν να προσφέρουν ικανότητες και γνώσεις είτε άμεσες είτε με την κίνηση της περιέργειας και την περαιτέρω ενασχόληση με κάποιο θέμα. Το παιχνίδι είναι χόμπι, και όταν σου δίνει ερεθίσματα σε κάνει να μαθαίνεις πράγματα που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα ασχολιόσουν ποτέ, επίσης επειδή σε χαλαρώνει πάντα ότι μαθαίνεις από εκεί μένει στο μυαλό σου και δεν το ξεχνάς ποτέ (σε αντίθεση με ότι διαβάζεις στα σχολικά βιβλία). Δεν είναι τυχαίο ότι πολλά διακεκριμένα σχολεία στις μέρες μας εισάγουν την χρήση και την ενασχόληση με τον υπολογιστή ακόμα και σε τάξεις του νηπιαγωγείου. Γιατί μέσω της διασκέδασης και του παιχνιδιού η αποκόμιση γνώσης γίνεται βιωματική και η εκπαίδευση πιο αποτελεσματική.  

Αυτά κάθομαι και σκέφτομαι και αρχίζω να πιστεύω πως τα games δεν αποβλακώνουν αυτούς που τα παίζουν αλλά όλους τους υπόλοιπους.

Παρακολουθώντας το μαγνητοσκοπημένο και σκηνοθετημένο βίντεο που είχε ετοιμάσει η Nintendo για την φετινή έκθεση E3, δεν ένιωθα τη βαρεμάρα και τη νύστα τις οποίες οι περισσότεροι οι οποίοι παρακολουθούσαν το ίδιο βίντεο έλεγαν πως νιώθουν. Το κουκλοθέατρο που παρουσιάστηκε αρχικά, με έκανε να θυμηθώ το Muppet Show, μια σειρά για παιδιά, την οποία έβλεπα και εγώ μερικές φορές όταν ήμουν παιδί. Σε αντίθεση με πολλούς όμως που φάνηκε να τους αρέσει η προσέγγιση σαν ιδέα, εμένα με έβαλε σε προβληματισμούς, γιατί ούτε παιδί είμαι ποια, αλλά και ούτε τα σημερινά παιδιά βλέπουν κουκλοθέατρα. Αναρωτιώμουν σε ποιον άραγε απευθύνεται η Nintendo ; Σε εμένα που τώρα ποια έχω μεγαλώσει, και δεν παρακολουθώ πλέον το Muppet Show, ή σε όσους είναι μικρότερης ηλικίας, και δεν το έμαθαν ποτέ ;

Το περισσότερο κομμάτι του χρόνου όσο παρακολουθούσα τη παρουσίαση, ένιωθα ένα περίεργο συναίσθημα, σαν να εκπλήσσομαι, αλλά και να μην εκπλήσσομαι ταυτόχρονα. Από τη μια έβλεπα τη Nintendo να κάνει πράγματα που έχει ξανακάνει, τα οποία πλέον είναι αναμενόμενα, και δεν θα πρέπει να εκπλήσσουν. Από την άλλη όμως, ένιωθα έκπληκτος από το πόσο αναμενόμενη ήταν η παρουσίασή της και τα παιχνίδια της! Θα περίμενα δηλαδή πως μετά από πολλαπλές φορές που θα είχε σερβίρει το ίδιο ακριβώς πράγμα ξανά και ξανά, κάποτε, θα έκανε κάτι διαφορετικό, έτσι για αλλαγή. Και αυτό ακριβώς το γεγονός, το ότι παραμένει σταθερή σε κάποια πράγματα για τόσο πολύ καιρό, με έκανε να νιώσω μια εσωτερική πικρή απογοήτευση, να νιώσω κάποιες ελπίδες που είχα για κάποια πράγματα να εξανεμίζονται. Θυμήθηκα αυτή τη σοφή φράση που είχε πει ο χαρακτήρας Vaas στο Far Cry 3: “In-sanity. Is doing the exact same thing, over and over again, expecting things to change. No,no,no, this time it's going to be different!” Η Nintendo μου φαίνεται να αγνοεί αυτό που φανερώνουν τα λόγια του Vaas, το ότι δηλαδή άμα δεν αλλάξεις κάτι στη προσέγγισή σου, μη περιμένεις να αλλάξει κάτι στο αποτέλεσμα. Κι όμως, η Nintendo δείχνει να συνεχίζει με τις ίδιες προσεγγίσεις, και να περιμένει διαφορετικά αποτελέσματα. Παραφροσύνη.

Αυτό το οποίο μου άλλαξε τη διάθεση, και είναι το σημαντικότερο που κράτησα από τη παρουσίαση της Nintendo, και η αφορμή που με οδήγησε στο να γράψω αυτές τις λέξεις, ήταν η εμφάνιση ενός trailer του παιχνιδιού Metroid Prime: Federation Force. Εκεί πραγματικά η Nintendo με εξέπληξε πολύ, και ίσως να μπορώ να πω ότι σοκαρίστηκα κιόλας. Αμέσως μόλις το είδα ένιωσα μια απέχθεια, μια αηδία, και νευρίασα. Φώναξα στην οθόνη. Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που είδα. Αυτό που έβλεπα για Metroid δεν είχε καμία σχέση με το Metroid. Ήταν ένα πράγμα άκυρο, τελείως άσχετο, και αδιάφορο, στο οποίο απλά κολλήσαν το τίτλο “Metroid” μπας και κάνουν κάποιον να ενδιαφερθεί για αυτό, το κατά τα άλλα τόσο αδιάφορο παιχνίδι. Αλλαγές έχουμε δει πολλές σε γνωστά franchises, αλλά αυτό ήταν κάτι πέρα για πέρα μοναδικό στο είδος του. Ούτε η αισθητική, ούτε το στυλ και το ύφος, ούτε καν το gameplay και το genre του παιχνιδιού αυτού δεν έχουν σχέση με το Metroid. Είναι κάτι τελείως άσχετο, που Metroid είναι μονάχα στο όνομα!

Και αυτό για εμένα, για αυτή τη σειρά, είναι ιεροσυλία. Γιατί το Metroid το γνώρισα την εποχή του SNES ως κάτι πολύ διαφορετικό απ' αυτό το... πράγμα. Το Super Metroid ήταν ένα παιχνίδι, το οποίο είχε σχετικά ρεαλιστική προσέγγιση, τουλάχιστον όσο το επέτρεπαν τα γραφικά της εποχής, με όλους τους hardware περιορισμούς τότε, και σκοπό είχε να σου προκαλέσει φόβο, σοκ και δέος. Περπατούσες ολομόναχος και χωρίς καμιά βοήθεια, μακρυά απ' τον πολιτισμό, σε σκοτεινές κατακόμβες, πολεμόντας αηδιαστικά και τρομακτικά τέρατα. Η αισθητική, το art style των τεράτων ήταν τέτοιο ώστε να σε αηδιάσουν και να σε τρομάξουν, οι εχθροί είχαν εκτεθιμένους εγκεφάλους ή και εντόσθια, άγρια μακρυά και κοφτερά δόντια, μάτια που φωτίζουν στο σκοτάδι... Ήταν ένα horror game! Ακόμα και αν δεν θεωρούταν genre το να είναι ένα παιχνίδι τρομακτικό εκείνη την εποχή, το Metroid ήταν φτιαγμένο για να σε τρομάξει και να σε αηδιάσει, και να σε κάνει να νιώθεις μόνος και ανήμπορος! Οι ίδιοι οι συντελεστές του παιχνιδιού κάποτε είχαν πει σε συνέντευξη ότι εμπνεύστηκαν τη σειρά από την ταινία Alien, που είναι θρίλερ και σπλατεριά του κερατά! Μόνο που τα δικαιώματα χρήσης της σειράς τα είχε η SEGA, και έτσι η Nintendo έβγαλε το.. Metroid. Η Samus Arran είναι η αντίστοιχη Ellen Ripley, τα Metroids είναι τα εναλλακτικά Facehuggers, και η Motherbrain αντικαθιστά την Alien Queen.

Πως λοιπόν όταν το Metroid μας έχει παρουσιαστεί σαν πνευματικό παιδί των ταινιών Alien, και αφού τα εγκεφαλοφάγα Metroids μας δημιουργούσαν εφιάλτες που μας ξύπναγαν 3 η ώρα τη νύχτα, να υποδεχτούμε το Federation Force ; Εκεί που θα περίμενε κανείς να δει σε ένα trailer παιχνιδιού Metroid να πετάγονται Metroids απ το πουθενά και να ανοίγουν κεφάλια, ρουφώντας τα για να τραφούν σαν να ήταν μελάτα αυγουλάκια, με κομμάτια του κρανίου να πετάγονται δεξιά και αριστερά, και αίματα παντού γύρω, είδα στην E3 κάτι καρτουνίστικα ανθρωπάκια που θύμισαν miis, να μπαίνουν σε αφύσικες στολές power armor που σε τίποτα δεν θυμίζουν αυτές παλαιότερων Metroid, και να... παίζουν άλλοτε deathmatch, και άλλοτε διαστημικό ποδόσφαιρο. Η σκοτεινή σπλατεριά κατάντησε Disney's Space Jam.

Το πρόβλημα εντοπίζεται στη λογική της Nintendo, που πιστεύει πως ό,τι και να φτιάξει, άμα κολλήσει πάνω ένα γνωστό όνομα, το προϊόν αυτό θα είναι και επιτυχημένο. Κάτι το οποίο αντιλήφθηκε η ίδια για πρώτη φορά πολύ παλιότερα, όταν πήρε ένα παιχνίδι που λεγόταν Doki Doki Panic, το οποίο είχε κυκλοφορήσει μονάχα στην Ιαπωνία και έτσι ήταν άγνωστο στον υπόλοιπο κόσμο, και αλλάζοντας τα sprites των χαρακτήρων με αυτά της σειράς Super Mario, το κυκλοφόρησε σε Ευρώπη και Αμερική ως 'Super Mario Bros 2'. Στο δυτικό κόσμο αν και φάνηκε παράξενο εκείνο το 'Super Mario', μιας και ούτε Goombas είχε, ούτε Koopas, ούτε κουτιά με ερωτηματικά, ή καν χρονικά περιθώρια, παρ' όλα αυτά ο κόσμος πίστεψε ότι ήταν ένα παιχνίδι Super Mario, και το αγόρασε. Από αυτό η Nintendo έβγαλε το συμπέρασμα, πως ότι και αν πούλαγε, αν το πούλαγε με το σωστό όνομα, αυτό το κάτι θα γινόταν επιτυχία, και κανείς δεν θα νοιαζόταν για το αν παρέμενε πιστό στο αρχικό πρότυπο. Αυτή η νοοτροπία ήταν υπεύθηνη για πολλά παιχνίδια, εκ των οποίων ορισμένα πράγματι ξεχώρισαν και ήταν καλά, άσχετα αν έμεναν πειστά ή όχι στο αρχικό παιχνίδι. Άρχισαν έτσι λοιπόν να εμφανίζονται παιχνίδια όπως Mario Paint, Doctor Mario, και Mario Teaches Typing, αργότερα Mario Kart, Mario Tennis, Mario Party, Mario RPG, Super Smash, Mario Strikers... Μέχρι που τελικά, είδαμε και το Metroid Prime: Federation Force.

Και με αυτό το παιχνίδι, έφτασε επιτέλους αυτή η στιγμή να πω μέχρι και εγώ πως η Nintendo το παράκανε! Δεν είναι τυχαίο πως κάποιοι μαζεύουν υπογραφές διαμαρτυρίας ζητώντας να μη κυκλοφορήσει το παιχνίδι. Το Federation Force είναι για πολλούς η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Οι Metroid fans έχοντας περάσει από το τρομακτικό Super Metroid στο αξιοπρεπέστατο αν και λιγότερο τρομακτικό Metroid Prime, μετά συνάντησαν ένα αντιδεοντολογικό Other M, για να τους παρουσιαστεί μετά από πολύ καιρό το ακόμα πιο άσχετο και απομακρυσμένο απ' το πρωταρχικό Metroid παιχνίδι, το Federation Force. Η Nintendo δείχνει να έχει ξεχάσει η ίδια το τι σημαίνει Metroid, ή ακόμα χειρότερα, να μη νοιάζεται καν. Εκπληκτικό είναι πάντως, το ότι δείχνει να αδιαφορεί τελείως για το πως νοιώθουν οι οπαδοί της, και να μη λαμβάνει καθόλου υπ' όψιν της το feedback αυτών. Υπάρχουν πράγματα και χαρακτηριστικά, τα οποία εδώ και πολλά χρόνια, οπαδοί διαφόρων σειρών της Nintendo ζητούν και θέλουν να δουν σε μελλοντικά παιχνίδια, αλλά δεν τα βλέπουν ποτέ. Είναι λες και οι άνθρωποι της Nintendo να είναι αποκομμένοι από το internet, να μην έχουν μπει ποτέ στα fan sites των σειρών που φτιάχνει η εταιρία, να δουν από περιέργεια τι γράφουν και συζητάν οι άνθρωποι που αγοράζουν τα παιχνίδια τους. Να είναι δηλαδή αποκομμένοι από το ίδιο τους το κοινό. Και αυτό αν και παλαιότερα με είχε απλώς απογοητεύσει, πλέον με φοβίζει. Με φοβίζει γιατί δεν ξέρω κατά πόσο η Nintendo θα συνεχίσει να τα πηγαίνει καλά σαν εταιρία αν έχει αποκοπεί τόσο πολύ από το αγοραστικό της κοινό, και με φοβίζει επίσης γιατί δεν μπορώ να κατανοήσω το πως σκέφτονται. Εγώ αν ήμουν developer μιας εταιρίας που φτιάχνει video games, θα έμπαινα συχνά σε forums από περιέργεια, να μάθω τι λεν για τα παιχνίδια μου όσοι τα παίζουν. Το να κάνεις έρευνα αγοράς προκειμένου να διαπιστώσεις τις επιθυμίες των καταναλωτών και έτσι να συλλέξεις διάφορες απαιτήσεις, είναι ένα βασικό βήμα το οποίο σε μαθαίνουν όχι μόνο σε μαθήματα διοίκησης και διαχείρισης επιχειρήσεων, αλλά και ειδικά για το χώρο του software engineering, όπου μέρος του είναι και το game development, αυτό αποτελεί βασική προαπαίτηση πριν αρχίσει ο σχεδιασμός ενός προϊόντος. Η Nintendo φαίνεται να βρίσκεται σε πλήρη άγνοια και αδιαφορία, και αυτό, δεδομένου του ότι δεν πρόκειται για μια παρέα ερασιτεχνών που μαζεύτηκαν για να κάνουν το χαβαλέ τους, αλλά για μια μεγάλη, πολυεθνική εταιρία που διαχειρίζεται δισεκατομμύρια, είναι πολύ περίεργο και μου γεννά τεράστια ερωτηματικά. Πως είναι δυνατόν μια τέτοια εταιρία, να κάνει τέτοια λάθη, και να φαίνεται πως δεν ακολουθά καν τα βασικά και καθιερωμένα βήματα τα οποία διδάσκονται οι άνθρωποι που θα έπρεπε να είναι σε αυτές τις θέσεις, σε όλες τις σχολές του κόσμου ; Κάποια ερωτήματα μάλλον θα μείνουν για πάντα αναπάντητα...