Παιχνίδια Πατέντες
Αααχ...παιχνίδια που μας μεγαλώσατε. Μας μάθατε Αγγλικά και ιστορία και χίλια δυο άλλα. Στην αρχή λοιπόν έλιωνα και γω στις αλλάνες μαζί με ένα τσούρμο άλλους εκκολαπτόμενους αθλητές που παίρνανε τη μπάλα πολύ στα σοβαρά και που τώρα είναι όλοι επιτυχημένοι ποδοσφαιριστές σε συλλόγους που λέγονται Ελπίς, Δόξα, Κεραυνός και λοιπά προτότυπα ονόματα. Ααα παρεπιπτόντως για όσους δε μεγάλωσαν στην ελληνική μας επαρχεία και αναρωτιούνται γιατί κάτι τέτοιες ομάδες τις λένε Αναγέννηση (που σιγά μην αναρωτιούνται δηλαδή), σημαίνει απλά πως η ομάδα ήταν τόσο για τον κουβά που σε κάποια φάση είπαν ''Παίδες είναι ανάγκη να'χουμε ομάδα τώρα; Μια χαρά δεν είμαστε και σκέτη παρέα; Ξέρεις με τις φραπεδιές μας, τα μπυρέτα μας...ε ας το διαλύσουμε ρε αδέρφια, δε πάει άλλο είμαστε ΑΜΠΑΛΟΙ!!!'' Και όσον με αφορά βεβαίως πολύ καλά κάναν τα παιδιά, αλλά σε κάποια φάση κάτι πήγε στραβά και κάποιος λέει ''Ρε γκάις είμαι δηλαδή ο μόνος που νοσταλγεί τους δοξασμένους καιρούς; Που βγήκαμε τελικό μετά από ένα σκληρό προτάθλημα πέντε αγώνων (τους άλλους δέκα τους νικήσαμε όλους, γιατί στους πέντε τους χάλασε το σαράβαλο που είχαν για πούλμαν και δεν ήρθαν μέχρις εδώ, ενώ στους άλλους ψώφησε ο μπυροκιλιάς πορνόγερος που είχαν για προπονητή-πρόεδρο-οδηγό λεοφορείου-διαιτητή στο ένα ημίχρονο-παιδεραστή κλπ και δεν ήρθανε πάλι οι ΚΩΛΟΣΤΡΕΣ) και τελικά νικήσαμε 8-0 αφού δεν είχαν να κατεβάσουν παίκτες (δεν είχαν μείνει νέοι στο κωλοχώρι) και φέρανε κάτι 14χρονα και πήραμε την κυπελάρα!'' Έτσι λοιπόν τα παλουκάρια μας σηκώθηκαν από το καφενίο-καφετέρια-ίντερνετ καφέ-μπιλιαρδάδικο-μπαρ-κλαμπάκι-χαμαιτυπείο του χωριού και άρχισαν να προετοιμάζονται για το κάμινγ μπακ ε και να μη τα πολυλογώ την είπαν Αναγέννηση λες και αυτό θα τους έκανε λιγότερο για τον πέο απο πριν. Ωχ πείτε την ρε μαλάκες τουλάχιστων Reincarnation of Vrastama Halkidikis ή τιποτ'άλλα μεταλλοποζεράδικα ονόματα του τύπου The Ultimate Fuckers of Dimitsana ή και ''Της μανούλας σας το χαλβαδοκούτι'', πάλι χάλια θα είσασταν αλλά θα είχαμε έναν έστω και χαζό λόγω να έρθουμε γήπεδο...Τι να πεις κάποιοι δε θα μάθουν ποτέ.
Και ύστερα οι μοντέρνοι προοδευτικοί γονείς μου πήραν υπολογιστή και όλα άλλαξαν μαγικά. Γιατί να τρέχω σε αλλάνες και να φαντάζομαι πως είμαι ο Del Pierro, αφού μπορούσα να κινώ ένα άβουλο μπαρμπαδάκι με το ίδιο όνομα και να βάζω γκολάρες ικανοποιόντας έτσι την αυταρεσκειά μου. Γιατί να ονειροπολώ όλη τη μέρα για Ορκ και λεπίδια και ξεκoιλιάσματα,αφού μπορούσα να τα εφαρμόσω όλα στο πισί μου! Εδώ λοιπόν θα απαριθμήσω και θα πλέξω εγκώμια για διάφορα games που με στιγμάτισαν προσωπικά και συνεχίζουν να με στιγματίζουν. Πάμε λοιπόν!!!
Donkey Kong Country 2: Diddy's Kong Quest
Καλά αυτό ήταν στην κονσόλα Super Nintendo, αλλά δε μπορώ να μη το αναφέρω. Μακράν το αγαπημένο μου από τη σειρά Donkey Kong (αλλά και τα άλλα τα'σπαγαν). Ήταν που δεν είχε χορτάσει το μάτι μας τότε, αλλά κάτι στα υπέροχα για κονσόλα χρώματα του παιχνιδιού με βάθος στο φόντο που σχεδόν φώναζε για τρίτη διάσταση, κάτι στο όλο πειρατικό μυστήριο του παιχνιδιού και κάτι η γαμιστερή μουσικάρα...ορίστε να την,
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Q73bkS4c5ZM
όλα τα παραπάνω με κάνανε προσωπικά να το λατρέψω το παιχνίδι. Τονίζω πως πέραν του ότι εγώ προτιμώ το δύο, και τα άλλα της ίδιας σειράς ήταν μια χαρά και το τρίτο μάλλιστα είχε και εναλλακτικό φινάλε, αναλόγως άμα μάζευες κάτι μπανανόπουλα που μοιάζαν με πέη. Εναλλακτικό φινάλε για τότε, έστω και τέτοιο ήταν χιλιόμετρα μπροστά. Σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να τα κατεβάσετε στον υπολογιστή σας. Ααα και για αυτάρεσκους εξυπνάκιδες που θεωρούν πως είναι καλλοί gamers και τα σνομπάρουν ως παιδικά, πάω στοίχημα πως ούτε τη δεύτερη χώρα δε θα τερματίσουν. Βλέπετε τότε δε διάλεγες επίπεδο δισκολίας...ήταν όλα έτσι κι'αλλιώς στο Extra Hard!!!
Fable the Lost Chapters
Ιδανικό για geeks σαν και μένα. Πολύ εύκολο αν ξέρεις από παιχνίδια άλλα είχε τα ωραία του. Κλασσικό στόρυ ορφανού παιδιού που γίνεται γαμιάς με σπαθί και εκδικείται το θάνατο των γονιών του. Εύκολο gameplay με παραμυθέ γραφικά και περιπλάνηση σε έναν φανταστικό κόσμο ονόματι Albion όπου όλοι οι άντρες (εκτός από σένα) είναι γκέι και όλες οι γυναίκες φοράνε ξώπλατα και κολιτά παντελόνια!!! Τι άλλο θες παιχταρά μου; Μπορούσες να κάνεις διάφορες επιλογές που καθόριζαν αν θα είσαι καλός ή κακός. Σαν καλός έβγαζες φωτοστέφανο και πεταλουδίτσες στην κεφάλα σου (γκειιιιιιιιι) αλλά σε γουστάρανε όλες και όλοι και μπορούσες να παντρευτείς (πρρρρρρρρρρ). Αν πάλι διάλεγες το μονοπάτι του κακού, έβγαζες κέρατα (γαμάτο), τα μάτια σου γίνονταν κόκκινο φωσφοριζέ και το δέρμα σου σάπιζε!!! Στα χωριά δε σε γουστάρανε και σκούζανε όλοι όταν έσκαγες μύτη, έτσι τριγυρνούσες στα λημέρια των κλεφτών και των αρματολών, όπου έπινες μπύρες και έτρωγες ζωντανά κλωσσοπουλάκια με τα άλλα αλάνια ή κάνατε επιδρομές σε χωριά. Δε γινόνταν να παντρευείς όμως, παρά μόνο μια ανοργασμικιά δημαρχίνα αν τη βοηθούσες να συγκαλύψει τη δολοφονία της αδερφής της - αλλά δε σου κάθονταν ούτε αυτή και έτσι γαμούσες μόνο στο μπουρδέλο της Albion. Μ'άρεζε πολύ ο κακός της ιστορίας με το γαμιστερό όνομα Jack of Blades που φορούσε μια αδερφίστικη μάσκα με κάτι περίεργα σχήματα σα λουλουδάκια και με μια βαθιά, άκαρδη, σατανικιά φωνή. Το αγαπημένο μου σημείο ήταν όταν έκλεβες τα χαρτιά του μπουρδέλου από τον ιδιοκτήτη του και γινόσουν εσύ ο νταβάς. Για να το κάνεις τον μεθούσες με μπύρες, αλλά εγώ σαν ανήσυχο πνεύμα που είμαι είχα βρει και εναλλακτικό τρόπο. Ντυνόσουν γυναίκα με κόκκινη περούκα και φουστάνι γιατί του τυπά του άρεζαν οι κοκκινομάλλες και έπιανες δουλειά ως πόρνη στο μαγαζί!!! Αφού τα έκλεβες μπορούσες όταν κουραζόσουν από τη μοναχική περιπετειώδη σου ζωή να μεταμφιέζεσαι ξανά που και που αν ήθελες και να κάνεις πιάτσα στο πορνείο εξερευνόντας βαθύτερα τη θυλική σου πλευρά!!! Αμφιβάλει κανείς ακόμα; Για το Χριστό κατεβάστε το!!!
Rayman 2 : The Great Escape
Παιχνιδάρα!!! Ζωηρά χρώματα, αστείες εικόνες και αστείοι χαρακτήρες, αγωνία, ωραίο σεναριάκι και προπαντώς πολύ μα πάρα πολύ δίσκολο. Ο ήρωας για όσους είναι αρκετά μεγάλοι ή μικροί για να τον ξέρουν, ήταν ένα διαμελισμένο ανθρωπάκι με μιτόγκα σα του Καραγκιόζη, που αν τον άφηνες ώρα ακίνητο έβγαζε την κοιλιά του και την ντρίπλαρε σα μπάλα του μπάσκετ. Έκανες ελικοπτεράκι με τα μαλλίά σου και πολεμούσες ρομπότ πειρατές, αλλά και διάφορα τέρατα/φαντάσματα κλπ πετώντας μπαλάκια ενέργειας από τα χέρια σου. Υπήρχαν διάφορες μορφάρες φίλοι σου στο παιχνίδι όπως ο Clobox - ένας πολύτεκνος βάτραχος που όλο τον αιχμαλώτιζαν και όταν τον έσωνες έβγαζε κάτι μπάλες ενέργειας από τη στοματάρα του και σε αναβάθμιζε και η Ly ένα τρελό μουνάκι με κολάν και ουρά αλεπούς που σε συμβούλευε (και σε γούσταρε) καθώς και πολλοί άλλοι. Στόχος ήτανε να μαζέψεις κάτι μάσκες από αρχαίους ναούς και να τις πας σε έναν παπάρα που ήταν και καλά ο φρουρός της Γης αλλά για κάποιο λόγο έπρεπε να ξυπνίσει πρώτα. Φυσικά όμως όταν ξυπνούσε διάλεγε να πολεμήσει τα ρομπότ στη Γη και έστελνε εσένα το κορόιδο να νικήσεις το τελικό boss...τι να πεις; ΑΞΕΧΑΣΤΟ.
Age of Empires 2 : The Age of Kings
Σημείο κατατεθέν στα παιχνίδια στρατηγικής. Τώρα φαίνεται αστείο άλλα κάποτε ήταν ότι καλύτερο υπήρχε στο είδος. Είχε πολύ ζόρι γενικά και τα Campaign ήταν συναρπαστικά (για τότε). Η μουσική σου σήκωνε την τρίχα. Ηδού...
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=OSuba0LSkwQ
Όπως και το προηγούμενο της σειράς αυτής, αποτέλεσε σταθμό στα παιχνίδια στρατηγικής και θα μας μείνει για πάντα αλησμόνητο. Διστυχώς το επόμενο της σειράς χάλασε εντελώς και γενικά η σειρά χάθηκε σιγά σιγά. Θυμάμαι στο Campaign του Μπαρμπαρόσα σε μια πίστα, έπρεπε να το σκάσεις από τους Σαρακινούς, να κλέψεις το στόλο της Κων/πολης και να διασχίσεις τη θάλασσα. Εκεί που με χαλούσε όπως και όλα τα παλιά παιχνίδια στρατηγικής, ήταν στην υπερβολική έμφαση που έδινε στον πολιτισμό και επομένως στην αργή δράση. Για παράδειγμα έχεις Μογγόλους, βλέπεις το Μέγα Σινικό Τείχος να υψώνεται και ξέρεις πως σε περιμένει να το καταχτήσεις! Συγίνηση σε κατακλίζει καθώς θυμάσαι όλες τις ταινίες και τα βιβλία που είδες και διάβασες για το γεγονός. Γυρνάς να δεις τις ορδές των αιμοβόρων, αδίστακτων, βάρβαρων, μπάσταρδων που διοικείς...και βλέπεις μόνο 5 καβαλάρηδες και πεντέξι γύφτους που πρέπει να στήσουν σιγά σιγά ένα κωλοχώρι, που θα γίνει μικρή πόλη, που θα γίνει μεγάλη πόλη ώστε να φτιάξεις δυνατό στρατό...πφφφφφ...
Wolfenstein : Return to castle
Πςςςςς... ε; Καλά αυτό και αν ήταν λόγος να μη βγαίνεις από το σπίτι στα δώδεκα! Από τα καλύτερα first person shooter που έιχα την τύχη να πάιξω. Πιο πατέντα - κλισσέ σενάριο δε βρίσκεις. 'Β Παγκόσμιος, ο Χίτλερ συμφωνεί με μια κρυόκωλη Γερμανίδα αντρογυναίκα, η οποία είναι κάτι σαν σατανίστρια και αρχηγός μιας οργάνωσης με πολεμίστριες που έχουν κωλάρες και φοράνε κολάν! Αυτές οι καρ...εεε δεσποινίδες, κάνουν κάτι τελετές για να φέρουν πίσω τον Heinrich! Αυτός, πρόην μεγάλος αυτοκράτορας και μάγος, είναι φυλακισμένος μέσα στη Γη εδώ και εκκατοντάδες χρόνια, αλλά εν όψει τον νέων γεγονότων ξυπνάει τις κοιμισμένες στρατιές του από πτώματα! Ταυτόχρονα οι Γερμανοί, μετά από πειράματα σε ζωντανούς ανθρώπους (Ευραίους προφανώς) φτιάχνουν ένα νέο είδος σούπερ μαχητή με μπαζούκα και ηλεκτροσόκ και κάτι άλλα γαμίδια που δεν είχαν πόδια αλλά χοροπήδαγαν σαν τρελά...Πωωω θυμάμαι μια φορά παίζαμε με κάτι παιδιά και βλέπουμε ένα τέτοιο στην άλλη μεριά της τζαμαρίας...σιγά σιγά τώρα...ήρεμα...και ξαφνικα ΣΜΠΑΜ!!! Το καθυστερημένο πηδά και περνά μέσα από το τζάμι κατευθείαν πάνω μας. Αν ουρλιάξαμε δε λες τίποτα. Αμ γιατί την άλλη : πάω εκεί να περάσω μια γέφυρα (ήμουν μέσα στις κρύπτες και ιδιαίτερα χεσμένος) και ΚΡΑΚ!!! Σπάει η γέφυρα και πέφτω στο σκοτάδι...βλέπω σκιές παντού, ακούω ένα βογκητό και ένας κερατάς με τσεκούρι μου ρίχνεται από πίσω! Είχε και ένα τρελό οπλάκι που έπαιρνες κατά τη μέση του παιχνιδιού. Ένα μυλιοβόλο με μύλο στην άκρη που τον έστριβες πρώτα για να ετοιμαστεί και στη συνέχεια τους θέριζες όλους και τους έκανες με τα κρεμμυδάκια. Μάλιστα είχα ανακαλύψει πως με το εν λόγω θεριστήρι μπορούσε να γίνει μια ωραιότατη κολπιά. Σε κάτι πίστες σε χωριά, συναντούσες κάτι κοπελιές. Άλλες ήταν ντόπιες και άλλες πόρνες που πούλαγαν το κορμί τους στους Ναζί αξιωματικούς για ένα ξεροκόμματο και είχαν μαύρα σουτιέν και μαύρες ζαρτιέρες και αν τις σκότωνες έχανες. Αφού λοιπόν καθάριζες το πεδίο έβρισκες ένα τέτοιο προκλητικό κοριτσόπουλο και τη συμάδευες με το θεριστήρι. Μετά δε πυροβολούσες ποτέ, αλλά σιγά σιγά και λίγο λίγο έστριβες το μύλο και κάθε φορά που το'κανες το πουτανάκι γλιστρούσε προς τα μπρος και κινούνταν στο χώρο, έτσι μπορούσες να την πάρεις μαζί σου άτα ως το τέλος της πίστας! Γαμάτο;;;
RPG παιχνίδια : WOW, LOL κλπ
Είναι ομολογουμένως γαι τον πούτσο. Δεν ασχολήθηκα παρά μόνο λιγάκι στο λύκειο και δεν έχουν στιγματίσει καθόλου την παιχνιδοζωή μου. Πρόκειται όμως να τη στιγματίσουν...Και επεξηγώ ευθύς αμέσως. Όταν σε πολλά χρόνια (ή και λίγα, ανάλογα πως αντιλαμβάνεται ο καθένας το χρόνο) γίνουμε γερόντια και ξεκουτιάσουμε τι θα κάνουμε; Όταν το κατούρημα θα γίνει μια περιπέτεια και δε θα μας σηκώνεται πλέον ούτε με γερανό τότε τι γίνεται; Αν πας στο καφενείο η γριά θα φωνάζει. Ε μην είσαι φλώρος ρε! Μη μασάς, θα κάτσουμε και θα λιώνουμε σε ότι RPG θα είναι της μόδας τότε. Τέλειο ξεκάρφωμα! Και όταν η παλιόγρια αρχίσει να τσιροκοπέι ότι κάθεσαι όλη μέρα μέσα, τότε της πετάς μια πάω καφενείο και βρήκες τη δικαιολογία. Κάνε πλέον ότι γουστάρεις! Βγες έξω και χτύπα τη ζωή! Πάνε για μπάφο, βρες γκομενάκια, κάνε κόντρες με καρτ. Και όταν αρχίσει πάλι η μίρλα, ξαναπιάσε το WOW! Πείτε το βλακεία και βαρετό, δε θα διαφωνήσω καθόλου, αλλά πάντως εγώ από το να παίζω αγωνία, κομπολόι ή τάβλι (μεγαλύτερη μαλακία από το να παίζεις τάβλι είναι μόνο να βλέπεις άλλους να παίζουν) το προτιμώ χίλιες φορές.
Mount and Blade
Τι;;; Δεν άκουσα καλά...είναι μια προχειροδουλειά; Αυτό είπε και η μητέρα σου αλλά ήταν αργά πλέον. Όποιος μεγάλωσε ως Nerd ξέρει με τι παιχνιδάρα έχει να κάνει. Ο κόσμος αν και φανταστικός δεν έχει καθόλου μάγια και είναι Μεσσαίωνας με τα όλα του. Δεν υπάρχει ούτε στόρυ ,ούτε βίντεο, ούτε τίποτα. Τώρα για να μη παρεξηγούμαι λατρέυω γενικά το καλό στόρυ σε ένα παιχνίδι και πιστεύω πως συμβάλει αποτελεσματικά στην όλη εμπειρία. Παράδειγμα παθαίνω αμόκ με τύπους αυτάρεσκους που θέλουν να τελειώσουν το παιχνίδι σε μια μέρα και περνάν όλα τα βίντεο ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ!!! Δε βλέπουν ούτε ένα. Τίποτα απολύτως. Ένας τέτοιος φίλος μου έλεγε τον Al Tahir, Αλτέρ! Και αυτό γιατί δε μπήκε ούτε μια φορά στον κόπο να δει ένα γαμημένο βίντεο! Είναι η ίδια κατηγορία ανθρώπου με ανοσία σε όλους και όλα που συνάμα βαριέσαι και θαυμάζεις. Αυτοί λένε ότι το LOTR είναι μαλακία και ότι η αγαπημένη ταινία τους είναι το Pineapple Express. Σε παίρνουν κατά καιρούς να βγείτε και άμα έχεις κανονίσει με παρέα και του πεις να έρθουν, θα θυμηθούν μια ξαφνική δουλειά. Γενικά δε πολυβγαίνουν από το σπίτι άλλα με κάποια διεστραμμένη λογική, βρίσκουν πάντα γκόμενες! Και καλά κομμάτια κιόλας. Μα τι στο διάολο! Το κουδούνι τους χτυπάνε?! Πάντως είναι καλοί φίλοι και γενικά αξίζουν πολύ για παρέα όταν έχεις χρόνο. ΄Αλλα στο θέμα μας. Στο εν λόγω παιχνίδι, είσαι ένας τυχοδιώκτης στο Μεσσαίωνα, που γυρνά από δω και από κει. Μπορεί να κάνει αγγαρίες για άρχοντες ή να είναι κλέφτης. Να ορκιστεί υποταγή σε βασιλιάδες που του δίνουν φέουδα και κάστρα και σε expansion του παιχνιδιού να γίνει ο ίδιος βασιλιάς. Οδηγεί στρατούς σε πολιορκίες και ανοιχτές μάχες πάνω σε άλογο, που είναι και το πιο γαμάτο πράμα στο παιχνίδι. Μπορεί να διαλέξει διάφορα στυλ πολεμιστή για το χαρακτήρα του, αλλά φυσικά για τον σωστό γκικ δε τίθεται θέμα επιλογής εδώ : βαρύ ιππικό και τα μυαλά στα άλογα! Γενικά είναι η απλότητα του παιχνιδιού που χτυπά πρώτα άσχημα στο μάτι, αλλά πιστέψτε με, λίγη υπομονή και θα γίνει πολύ πορωτικό. Συμβουλή : εντόπισε έναν πεζό εχθρό την ώρα που καλπάζεις. Επιτάχυνε καταπάνω του έχοντας πατημένο το ξίφος για να πάρει φόρα το χτύπημα. Υπολόγισε το βεληνεκές του σπαθιού και καθώς καλπάζεις δίπλα του άσε το χτύπημα. Γύρνα γρήγορα την κάμερα και δες τον να καταρέει! Θα νιώσεις μια μεγάλη πνευματική ολοκλήρωση...
Medieval II Total War
Η τέλεια πατέντα! Τώρα πώς της ήρθε της SEGA που έβγαζε ραλάκια να περάσει στο χώρο της στρατηγικής μου είναι μυστήριο. Γενικά όποιος σχεδίασε τα Total War είναι μεγάλο παλικάρι. Πήρε όλες τις κινήσεις των στρατών, τον έλεγχο της οικονομίας και τη διπλωματία και τα έβαλε σε μια πολύ απλή μορφή σαν επιτραπέζιο παιχνίδι στο χάρτη. Έτσι μπορούσε πλέον να τα δώσει όλα από πλευράς γραφικών και gameplay στη μάχη. Και αυτό ακριβώς έπραξε. Η μάχη είναι πολύ ωραία και βασίζεται στην κίνηση των στρατιοτικών μονάδων. Το ηθικό του στρατού μετρά πολύ και η υποχώριση είναι πάντα πιθανή. Εκτώς και αν κάποιος (άμπαλος) το παίζει στο easy, κατά τα άλλα ακόμα και το medium είναι δίσκολο. Και ειδικά οι Μογγόλοι είναι σχεδόν απάλευτοι όπως ήταν και στ'αλήθεια. Αν χάσεις δε το σκας εύκολα. Οι φοβισμένοι σου στρατιώτες τρέχουν χωρίς να τους ελέγχεις απο δω και απο κει σαν τις κότες και θε δεις τον εχθρό να τους σφάζει έναν έναν. Ο στρατός δεν είναι ρομποτικός και αργεί να υπακούσει σε εντολές. Γενικά αν δεν είσαι καλός τότε που να χτυπάς τον κώλο σου κάτω θα χάσεις. Ααα και να μη στείλεις διπλομάτες στους Μογγόλους δειλέ - ειδικά στην αρχή που είναι κάπως πιθανό να γίνουν σύμαχοι. ΠΟΤΕ!!! Απόλαυσε το παιχνίδι! Νιώσε σαν άρχοντας της εποχής! Σαν αδίστακτος βασιλιάς. Σα σταυροφόρος που πάει στους Άγιους Τόπους να σφάξει βάρβαρους άπιστους! Δεν είναι θέμα ανθρωπιάς και ιδεολογίας, είναι ένα παιχνίδι. Άρα θα το απολαύσεις με την πρέπουσα αφοσίωση, αλλιώς μη παίζεις ντυπ! Ούτε φλωριές ούτε τίποτα παιχτούρα μου! Όταν παίρνεις μια πόλη/κάστρο θα τους περνάς από λεπίδι! Όταν πιάνεις αιχμαλώτους θα τους σφάζεις! Ακονίσου στην εξουσία και γίνε ο γαμάο - τάο στρατηγός που πάντα προοριζόσουν να γίνεις. Είσαι βάρβαρος! Είσαι ο Richard the Lionheart! Είσαι ο Robert the fucking Bruce! Δε σε νοιάζει η δικαισύνη. Λοιπόν για να μη στα ζαλίζω, αν έχεις Άγγλους θα έχεις πολλούς Longbowmen. Θα τους φτιάχνεις συνέχεια στα κάστρα και θα επανδρώνεις κάστρα και πόλεις. Μόλις οι Ούγκα - ούγκα (Μογγόλοι) σε πολιορκούν, να έχεις στο οχυρό τουλάχιστον έξι μονάδες Longbowmen. Στο Deployment mode ακριβώς πριν τη μάχη θα βάλεις μια από τις μονάδες τους ή και άλλες μπροστά από την πύλη και θα χρησιμοποιήσεις την ειδική κίνηση που βαζουν στο χώμα μυτερά παλούκια. Μόλις σου σπάσουν την πύλη θα καλπάσουν μέσα με το ιππικό που είναι τουλάχιστον το 60% του στρατού τους. Και θα πέσουν πάνω στα παλούκια! Θα χαθούν στη στιγμή όλοι και θα σου έρθει οργασμός από τα αυτιά σου. Τέλος μια συμβουλή ακόμα. Όταν ο εχθρός υποχωρεί κοίτα να εντοπίσεις μια μονάδα του πεζικού τους - μια τελευταία απελπισμένη ομάδα από κακόμοιρα ανθρωπάκια που τρέχουν να βρουν τις γυναικούλες τους. Πάρε όσο ιππικό θες και βάλτους να κάνουν γρήγορη καταδίωξη. Όταν τους φτάνουν γύρνα την κάμερα για να βλέπεις τους καταδιοκόμενους φάτσα κάρτα και ζούμαρε τελείως. Οι δικοί σου θα ορμήξουν και θα αρχίσουν το κλάδεμα...θα νιώσεις μια μεγάλη πνευματική ολοκλήρωση!
Αυτάααααα λοιπόν με τα games...
Παρμένο από
http://fightingthetime.blogspot.gr/2013/02/blog-post.html
