Reviews written by Νικολής Ασημάκης

Είχατε ποτέ αναρωτηθεί πως θα ήταν να ζούσατε μια μέρα συνεχόμενα; Να μαθαίνατε σταδιακά τι θα γίνει, που θα γίνει, πότε θα γίνει και να προετοιμαζόσασταν κατάλληλα για να αλληλεπιδράσετε με τα γεγονότα με διαφορετικούς τρόπους; Αυτό το παιχνίδι είναι ακριβώς αυτό.

Όλα ξεκινάνε στο The Sexy Brutale, μια έπαυλη-καζίνο που έχει υπό την ιδιοκτησία του o Μαρκήσιος Lucas. Διοργανώνει ένα πάρτυ και έχει καλέσει όλους του τους φίλους, διάφορα άτομα, πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Όμως, υπάρχει κάτι περίεργο σε αυτή την έπαυλη. Το προσωπικό δολοφονεί όλους τους καλεσμένους και, σαν να μην έφτανε αυτό, μαθαίνετε ήδη από την αρχή πως στο τέλος κάθε ημέρας ο χρόνος γυρίζει πάλι στο ίδιο πρωί. Οπότε ο χαρακτήρας σας, ο Lafcadio Boone, ο ιερέας, καλείται να λύσει το μυστήριο με το να σώσει όλους τους καλεσμένους από τη μοίρα τους.

Το παιχνίδι είναι top-down puzzle στυλ, με τη λογική των πειραματισμών μέχρι επιτυχίας. Ακόμα και αποτυχίες δίνουν στοιχεία, είτε για την επίλυση των γρίφων, είτε για τα δωμάτια που υπάρχουν, ακόμα και για σημείωση του ποιος χαρακτήρας θα πάει που ανάλογα με τις διαφορετικές ώρες της ημέρας.

Η επίλυση των γρίφων γίνεται μέσω της χρήσης των μασκών που συλλέγεται με κάθε επισκέπτη που σώζετε. Κάθε μάσκα έχει και τη δικιά της ικανότητα και μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατάλληλα μέσα στο χώρο. Δυστυχώς σε αυτό το σημείο πρέπει να σημειωθεί ότι η πλειοψηφία των γρίφων είναι αρκετά απλή, με αποτέλεσμα το παιχνίδι να μπορεί να ολοκληρωθεί μέσα σε λιγότερο από 10 ώρες. Προσωπικά μου πήρε γύρω στις 10-11 ώρες με όλα τα achievements.

Αξίζει όμως τα χρήματα και το χρόνο σας. Προφανώς! Αν και δεν έχει πραγματικό replayability, καθώς δεν έχει πολλαπλά μονοπάτια, η ποιότητα γραφής είναι πολύ υψηλή, οι χαρακτήρες και οι καταστάσεις άκρως ενδιαφέρουσες και το σενάριο κάτι παραπάνω από εξαιρετικό. Για τα δικά μου μέτρα και σταθμά χτυπάει κορυφή μαζί με το Life is Strange.

Θετικά:
- Καταπληκτικό σενάριο
- Μοναδική ατμόσφαιρα και soundtrack
- Κάποιοι έξυπνοι γρίφοι...

Αρνητικά:
-...που όμως στην πλειοψηφία τους είναι απλοϊκοί
- Σχετικά μικρή διάρκεια
- Ανύπαρκτο replayability

Το sequel ενός τίτλου που ανακάλυψα τυχαία και ερωτεύτηκα με το που ξεκίνησα. Αυτό εδώ το πήρα και ξεκίνησα κολλητά μετά τον τερματισμό του πρώτου και...το παράτησα για 5 χρόνια. Με αφορμή την ανακοίνωση του τρίτου παιχνιδιού το έπαιξα και το τερμάτισα.

Ακολουθούμε μια παράλληλη ιστορία που λαμβάνει χώρα ανάμεσα στον πρόλογο και στο βασικό παιχνίδι του 1. Ο Death προσπαθεί να αναστήσει την ανθρωπότητα ώστε να αθωώσει τον αδερφό του, War. Σαν ιστορία έχει ενδιαφέροντα σημεία και κάποιες αρκετά κουλ σκηνές. Δυστυχώς, μετά το αρκετά απότομο τέλος, σαν συνολική εμπειρία δεν μπορώ παρά να πω πως μου φάνηκε σαν filler. Κάτι που απλά θα γεμίσει το χρόνο μας μέχρι κάποιο sequel.

Σαν gameplay ήταν εξίσου διπολικό για μένα. Από τη μια μου άρεσε πολύ η απτή διαφορά σε στυλ μεταξύ του Death τώρα και του War από το πρώτο παιχνίδι. Ο Death είναι πιο ευκίνητος και γρήγορος. Επίσης πεθαίνει αρκετά πιο εύκολα. Αυτό που με ενόχλησε αρκετά ήταν το loot και inventory system που έβαλαν μέσα. Συζήτησα πολλές ώρες με φίλο που το λατρεύει και δεν βγάλαμε κάποια άκρη. Αυτός θεωρεί πως βοηθά τέρμα στη διαφοροποίηση του gameplay, εγώ πιστεύω πως μπορούσαν να πετύχουν αυτό το πράγμα με άλλο τρόπο και ότι στην τελική η όλη λογική του loot μου έχανε χρόνο με το να κάθομαι να τσεκάρω στατιστικά επί στατιστικών ενώ απλώς ήθελα να σφάξω. Όπως είχε ειπωθεί σε άλλη συζήτηση που είχα, και καλά να μην ασχολιόμουν και να προχωρούσα. Δυστυχώς αυτό δεν ισχύει στην πράξη. Θα έχεις έναν τρόπο gameplay και θα πρέπει κάθε φορά να τσεκάρεις ποια ακριβώς αντικείμενα προτιμάς να έχει equipped που βοηθούν το στυλ παιχνιδιού σου, σαν κλασικό RPG. Μόνο που αυτό το παιχνίδι δεν ήθελα να ήταν RPG. Τώρα που ξαναπαίζω το πρώτο (είχαν περάσει 5 χρόνια από τότε που ασχολήθηκα και είχα ξεχάσει πολλά) παρατηρώ πως έχει μια κάποια επαφή με στατιστικά RPG, μόνο που είναι υποβόσκουσα παρά εμπρός στη μούρη του παίκτη και απαραίτητη να ασχοληθείς μαζί της.

Σε γενικές γραμμές ήταν ένα καλό παιχνίδι, που όμως είχε πολλά θέματα για μένα. Ψιλοαδιάφορη ιστορία, που κυρίως βοηθούσε σε ανάπτυξη του κόσμου, στοιχεία RPG που δεν ήταν απαραίτητο να υπάρχουν, ωραίο και γρήγορο σύστημα μάχης, side quests που δεν πολυασχολήθηκα. Και, στην τελική, ένα sequel κατώτερο του προκατόχου του. Ο Death τυπάρα πάντως.

Θετικά:

- Ο πρωταγωνιστής
- Κάποιοι από τους κόσμους είναι γαμάτοι
- Κάποιες κουλ σκηνές
- Γρήγορη μάχη με την αδρεναλίνη στα ύψη...

Αρνητικά:

- ...που όμως για υψηλή ανταγωνιστικότητα απαιτείται down-time ελέγχου στατιστικών αντικειμένων
- Ο αρχικός κόσμος είναι μεχ
- Αίσθηση ότι κάνεις αγγαρείες
- Fillerίζουσα ιστορία

Ένας τίτλος που τον είχα πετύχει τυχαία πριν χρόνια στο Steam και μου κίνησε το ενδιαφέρον. Ήταν σε τιμή χώμα, οπότε το τσίμπησα και...έλιωσα.

Είναι ένα παιχνίδι που ακολουθεί σε gameplay mechanics την λογική των παλιών j-rpg. Top-down οπτική, διαχείριση ομάδας, μάχη με γύρους κλπ. Αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει, όμως, είναι η ιστορία του.

Σε αυτό το παιχνίδι ο πρωταγωνιστής δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Cthulhu (ναι, αυτόν που κοιμάται στη R'lyeh). Ξύπνησε από το λήθαργό του, έτοιμος να καταστρέψει τον κόσμο, αλλά εκεί τον περίμενε ένας μάγος, που του πήρε τις δυνάμεις! Βέβαια, ο Cthulhu δεν είναι κανένας χαζός. Κρυφάκουσε το μονόλογο του μάγου και έμαθε πως ο μόνος τρόπος να πάρει πίσω τις δυνάμεις του, είναι να γίνει ήρωας!

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του, θα συναντήσει αρκετούς χαρακτήρες, οι οποίοι θα τον ακολουθήσουν και θα τον βοηθήσουν. Δυστυχώς, πρέπει να γίνει επιλογή ποιων χαρακτήρων θα έχει ενεργούς μαζί του, πράγμα κλασικό για τέτοια παιχνίδια (και θεωρητικά αυξάνει το replayability) αλλά για όσους δεν θελήσουν να το βγάλουν πάνω από μια φορά, χάνονται αρκετές καυστικές ατάκες. Η γραφή του παιχνιδιού είναι πολύ υψηλή και φαίνεται ότι έχει γίνει από φανς.

Όσον αφορά τα γραφικά, είναι απλοϊκά sprites παλαιάς κοπής που απλά κάνουν τη δουλειά τους. Πάντως υπάρχουν και cutscenes που χρησιμοποιούν artwork, τα οποία είναι κάπως καλύτερα σε ποιότητα.

Σε γενικές γραμμές είναι ένας αξιοπρεπής τίτλος, που σίγουρα δεν πρέπει να χάσει όποιος είναι φαν του Lovecraft. Επίσης, αν δεν είναι κάποιος φαν του Lovecraft, μπορεί να τσεκάρει το Breath of Death VII του ίδιου δημιουργού, έχει εξίσου υψηλό επίπεδο γραφής και αστείων και δεν βασίζεται σε κάποιο άλλο υλικό.

Θετικά:
- Καταπληκτική γραφή
- Άπειρα πετυχημένα inside jokes
- Ενδιαφέροντες followers
- Ικανοποιητικό σύστημα μάχης...

Αρνητικά:
- ... που όμως είναι πλέον ξεπερασμένο
- Παλιά γραφικά

Ποτέ μου δεν είχα ασχοληθεί με παιχνίδια της Atlus, καθώς άργησα πολύ να πάρω κονσόλα. Αυτό το παιχνίδι το είχα σταμπάρει όταν κυκλοφόρησε και το ήθελα, αλλά η τότε τιμή του με απέτρεψε να το αποκτήσω. Η τύχη όμως τα έφερε έτσι που ένας φίλος μου μου χάρισε κωδικό ενός μήνα στο PSN και είχε διαθέσιμο αυτό το παιχνίδι, οπότο το κατέβασα όπως ήταν.

Εκ των υστέρων, έπαιξα και άλλα παιχνίδια της Atlus, όπως κάποιους τίτλους Shin Megami Tensei, και κατάλαβα το στυλ που συνηθίζει η εταιρεία. Το Catherine, όμως, σαν πρώτη μου επαφή, με μάγεψε και ταυτόχρονα με σόκαρε. Από σεναριακής άποψης παίζεις τον Vincent που, ενώ έχει σχέση με την Katherine και ετοιμάζονται να παντρευτούν, έχει αμφιβολίες και καταλήγει σε ένα one-night stand με την Catherine, το ακριβώς αντίθετο της κοπέλας του, η οποία μετά τον πολιορκεί. Βάλτε μέσα και εφιάλτες που αρχίζει να βλέπει, οι οποίοι είναι γεμάτοι με συμβολισμούς σχετικά με απιστία και πιστεύω του παίκτη/Vincent, καθώς και creepy καταστάσεις και έχετε ένα ενδιαφέρον μείγμα. Δεν θα ήθελα να επεκταθώ άλλο στο κομμάτι της ιστορίας, γιατί θα έχει spoilers. Πάντως το παιχνίδι έχει 9 δυνατά τέλη, οπότε οι επιλογές του παίκτη μετράνε.

Από άποψη gameplay, υπάρχουν δυο διαφορετικές καταστάσεις. Η πρώτη είναι κατά τη διάρκεια της ημέρας, που ελέγχετε τον Vincent είτε στο σπίτι του είτε στο μπαράκι που συχνάζει με την παρέα του. Το κύριο πράγμα που βγαίνει από την καθημερινότητα είναι να προχωρά η ιστορία και να κάνει επιλογές που θα κρίνουν κατά το ήμισυ το τέλος. Αυτό συμβαίνει κυρίως μέσω ενός συνδυασμού cutscene, διαλόγων και επιλογών. Είναι αρκετά "στατικά" σαν σημεία, χωρίς πολύ "gameplay".

Αυτό αλλάζει στους εφιάλτες, που ο καθένας είναι και μια πίστα προς τερματισμό. Στους εφιάλτες αυτούς ο παίκτης χειρίζεται τον Vincent, ο οποίος καλείτε να σκαρφαλώσει στην κορυφή ενός πύργου από κύβους μέσα σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Είναι ένα ενδιαφέρον puzzle-game, καθώς υπάρχουν διαφορετικά είδη κύβων και διάφορες τακτικές που μπορούν να γίνουν. Βάλτε μέσα και πως όσο περνάει ο χρόνος καταστρέφονται σειρές κύβων από κάτω προς τα πάνω από "δαιμονικές" εκδόσεις ατόμων της καθημερινότητας του Vincent, και έχετε ένα αγχωτικό μείγμα. Στην κορυφή του πύργου, ο Vincent μπαίνει μέσα σε έναν πάγκο εξομολόγησης και πρέπει να απαντήσει σε κάποιες ερωτήσεις σχετικά με τα πιστεύω του. Αυτό είναι το άλλο μισό που θα κρίνει το τέλος.

Το voice-acting στα αγγλικά είναι πολύ καλό. Έχει πολλές σκηνές που θα μείνουν στη μνήμη και αρκετά καλή μουσική. Κάποιες σκηνές, σε κλασικό τρόπο ιαπωνικών παιχνιδιών, είναι σε μορφή κινουμένου σχεδίου.

Σε γενικές γραμμές, ένα πάρα πολύ καλό παιχνίδι και εμπειρία. Αν σας αρέσουν περίεργα, ψιλο-creepy σενάρια, με ψυχολογικά ερωτήματα και ιαπωνίζον στυλ, αυτό είναι ένα παιχνίδι για εσάς.

Θετικά:
- Πολύ καλό σενάριο
- Καλοδουλεμένοι χαρακτήρες
- Επιλογές με νόημα και πολλά τέλη
- Ικανοποιητικά γραφικά
- Ενδιαφέρον και challenging εφιάλτες...

Αρνητικά:
- ... που κατά καιρούς είναι παλούκια
- Κάποια animations τείνουν προς το γελοίο
- Το σενάριο ίσως απωθήσει νέους σε παιχνίδια της Atlus

Και ήρθε η ώρα για το τωρινό review. Όποιος θέλει να κάνει συγκριτική, μπορεί να διαβάσει και το user review μου για το πρώτο παιχνίδι του reboot, όπου έγραψα για να κάνω μια σύγκριση μεταξύ των δυο. Το Rise το περίμενα πως και πως, λόγω της λατρείας μου για το προηγούμενο. Και ήρθε και... δεν ξέρω. Είναι δύσκολο να το περιγράψω, αλλά θα προσπαθήσω.

Μηχανικά είναι η ίδια πετυχημένη συνταγή, αλλά εξελιγμένη. Περισσότερα upgrades και ικανότητες για level up. Προστέθηκε και μηχανισμός γνώσης γλωσσών που βοηθά στην ανάγνωση κάποιον οβελίσκων που εμφανίζουν την τοποθεσία collectibles. Επίσης, έχουν προσθέσει και καλά side tombs προς εξερεύνηση, με ωραίους γρίφους και μοναδικά passive skills που δεν μπορεί να αποκτήσει ο παίκτης αλλιώς.

Ηχητικά και οπτικά είναι χάρμα. Τα γραφικά είναι πολύ λεπτομερή και όμορφα. Δυστυχώς, είναι πολύ βαρύ για παλιά μηχανήματα, γεγονός που αναγκάζει τους χρήστες σε αρκετά χαμηλά settings για να μην έχουν frame drops. Η μουσική από πίσω εξίσου ωραία. Ειδική αναφορά στο κομμάτι I Shall Rise από Karen O.

Έχει αξιομνημόνευτους χαρακτήρες, σε αντίθεση με τον προκάτοχό του που σχεδόν όλους τους ξεχνούσες. Σε αυτό βοηθά η συμμετοχή τους σε περισσότερες σκηνές, αν και είναι κάπως στατικοί. Παρόλο το backstory τους που μαθαίνουμε, συνεχίζουν να πράττουν όπως στην αρχή, δεν εξελίσσονται. Σαν ιστορία έχει καλοδουλεμένα twist (αν και τα δυο τα είχα προβλέψει).

Οπότε γιατί δεν νιώθω τη μαγεία του πρώτου; Μέχρι και τον τερματισμό ήμουν με την ειλικρινή απορία. Όλα στα χαρτιά είναι τέλεια, το παραδέχομαι και εγώ. Γιατί δεν το χαίρομαι τόσο, σε σημείο να το παρατήσω γύρω στη μέση για μήνες; Μέχρι που μου ήρθε. Σαν ιστορία είναι μια πιο μεγάλη και polished version του πρώτου παιχνιδιού! Πάλι έχουμε να κάνουμε με εξερεύνηση για αθανασία, οι κακοί είναι οι ίδιοι με το 1, και λείπει και το survival στοιχείο που έκανε το 1 πιο "αγχωτικό", τουλάχιστον για μένα. Ποτέ δεν με έπεισε η Σιβηρία ότι προσπαθώ να επιβιώσω, όσο μου το έβγαλε το νησί. Είχε μέχρι και αντίστοιχη σκηνή με τους εχθρούς που είχε και το 1, σφάξιμο ενός στρατιώτη ενώ βλέπουμε τη σκιά του supernatural εχθρού σε ένα διάδρομο με αίματα. Τουλάχιστον οι τελευταίες δυο ώρες ήταν ωραίες.

Σε γενικές γραμμές στο Rise θα έβαζα 8 γιατί, αν και έγινε πολύ καλύτερο σε μηχανισμούς, παρουσίαση κλπ, έχασε τελείως σε πρωτοτυπία ιστορίας από τον προκάτοχό του. Ελπίζω επιτέλους στο επόμενο παιχνίδι της σειράς να αλλάξουν θεματολογία, μιας και, σύμφωνα με το cliffhanger (SPOILER) φαίνεται ότι η Trinity είναι μόνιμος κακός πλέον (/SPOILER).

Θετικά:
- Καλοδουλεμένοι μηχανισμοί
- Όμορφα γραφικά και μουσική
- Side tombs
- Polished ιστορία και παρουσίαση
- Ενδιαφέροντες χαρακτήρες...

Αρνητικά:
- ...που μένουν όμως στατικοί
- Βαρύ
- Το σενάριό του είναι παρόμοιο με του πρώτου παιχνιδιού
- Η μεγάλη διάρκεια δημιουργεί μια κοιλιά στη μέση

Έχουν περάσει αισίως πάνω από δυο χρόνια που ασχολήθηκα με αυτό το παιχνίδι. Έστω και καθυστερημένα, ήθελα να γράψω τις απόψεις μου, μιας και τερμάτισα πρόσφατα τον διάδοχό του. Παρακαλώ, συγχωρείστε οποιαδήποτε διαφορά πιθανώς να υπάρχει ή έλλειψη λεπτομερειών, τα γράφω κυρίως από μνήμης και το συναίσθημα που μου άφησε σαν παιχνίδι 2 χρόνια αργότερα.

Αρχικά να ξεκαθαρίσω πως είχα μια επαφή με τα παλιά Tomb Raider, κυρίως ως θεατής, οπότε ξέρω τις περιπέτειές της Lara, αλλά χωρίς να έχω παίξει. Το μόνο που προσπάθησα να παίξω ήταν το Legend που, ενώ το λάτρεψα από ιστορία ως εκεί που κατάφερα να φτάσω, μίσησα τους "physics" γρίφους και το σκαρφάλωμα που αν έπεφτες, ξανάρχιζες από αρχή αρχή. Ευτυχώς για μένα και ομοϊδεάτες μου, κυκλοφόρησε αυτό.

Από σεναριακής άποψης το παιχνίδι ήταν πολύ ωραίο. Οι ήρωες ναυαγούν σε ένα νησί, από το οποίο προσπαθούν να φύγουν. Παράλληλα μαθαίνουμε πως ο λόγος που βρίσκονταν στην περιοχή ήταν επειδή έψαχναν ένα θρυλικό ιαπωνίζον βασίλειο. Σαν σενάριο είναι όσο πρέπει, έχει το άγχος του, τα twist του. Οι χαρακτήρες πλην της Lara είναι κάπως αρχετυπικοί και δεν ξεχωρίζουν όσο θα μπορούσαν. Μετά από δυο χρόνια, τα μόνα άτομα που θυμάμαι εκτός της Lara είναι η βασίλισσα, ο καθηγητής και, αμυδρά, ο μέντοράς της. Δεν μετράω καν τον Jonah, καθώς, αν δεν έπαιζα τώρα το Rise, ούτε αυτόν θα θυμόμουν.

Στο gameplay τα πάει πάρα πολύ καλά. Άφθονη δράση, κάποιοι υποτυπώδεις μηχανισμοί survival, ενδιαφέρον σύστημα upgrade όπλων που δεν αλλάζει απλώς στατιστικά αλλά και την όψη των όπλων. Επίσης, το σκαρφάλωμα ήταν αρκετά καλύτερο σε σύγκριση με τα παλιά. Οι γρίφοι ήταν χαμηλής σχετικά δυσκολίας, που προσωπικά δεν με ενόχλησε, αν και άλλους τους ενόχλησε. Επίσης, έλαμψαν δια της απουσίας τους οι επιπλέον "τάφοι" (tombs) προς εξερεύνηση. Αν και υπήρχε κάτι σχετικό στο παιχνίδι, ειδικά μετά την έλευση του Rise θα ήταν ψέμα να πούμε ότι αυτά που υπήρχαν ήταν καλά.

Τέλος, ο οπτικός τομέας ήταν κάτι παραπάνω από καλός. Ήταν λίγο βαρύ για υπολογιστές της εποχής, αλλά το αποτέλεσμα άξιζε και με το παραπάνω.

Σε γενικές γραμμές, ένα πολύ ωραίο παιχνίδι, το οποίο θα ξανάπαιζα κάποια στιγμή για να δω πάλι την ιστορία. Σαν πρώτη επαφή το λάτρεψα γενικά και περίμενα πως και πως ανακοίνωση για sequel.

Θετικά:
- Ενδιαφέρουσα ιστορία
- Κάποιες γαμάτες σκηνές που θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη
- Ωραίο και γρήγορο gameplay
- Καλοί stealth μηχανισμοί
- Πολύ καλά γραφικά

Αρνητικά:
- Αδιάφοροι χαρακτήρες
- Έλλειψη καλών side tombs
- Αδύναμοι γρίφοι
- Αδιάφοροι εχθροί πέρα από τους supernatural
- Λίγο βαρύ για μηχανήματα της εποχής

Ξεκίνησα να παίζω τη σειρά στο IV χωρίς expansion και τη λάτρεψα από την πρώτη στιγμή. Με την έκδοση του V ξενέρωσα αρκετά, καθώς πολλά στοιχεία του IV έλειπαν. Ευτυχώς, προστέθηκαν σε expansion μετά και το έλιωσα όσο του άξιζε. Τώρα ήρθε η ώρα του VI.

Το VI, σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, έρχεται ανανεωμένο σε core mechanics και έτοιμο για λιώσιμο από την πρώτη μέρα. Αλλά ας τα πιάσουμε ένα ένα.

Αρχικά, είναι οφθαλμοφανείς οι αλλαγές στα γραφικά. Πάνε σε ένα πιο "καρτουνίστικο" στυλ, το οποίο προσωπικά λατρεύω. Είναι πολύ καλοδουλεμένο και αξιομνημόνευτο. Το ίδιο και ο χάρτης, που είναι από μόνος του πανέμορφος και ξεκάθαρος.

Στο κομμάτι του gameplay τρεις είναι οι βασικότερες αλλαγές που παρατηρούνται. Αρχικά, οι workers έχουν πλέον διάρκεια. Αυτή έχει ως βάση της να φτιαχτούν 3 tiles, στα οποία προσμετρούν όποια bonus από επιλογή ηγέτη ή τεχνολογιών.
Επιπλέον, τα Θαύματα πλέον πιάνουν ένα tile το καθένα, ενώ πριν έμπαιναν μέσα στην πόλη. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να πρέπει να γίνει στρατηγικά η τοποθέτησή τους, καθώς και οπτικά πλέον έχουν περισσότερες λεπτομέρεις και είναι καλύτερα σχεδιασμένα.
Τέλος, είναι η καινούργια προσθήκη των districts. Αυτές τοποθετούνται ξεχωριστά, σε ένα tile η καθεμία, και έχουν δικά τους bonus και δυνατότητες. Πλέον, για να γίνει πλήρης εκμετάλλευση των νέων κτηρίων, όπως π.χ. barracks, πρέπει να χτιστεί πρώτα η αντίστοιχη district. Το γεγονός ότι πιάνουν ένα tile η καθεμία και ότι, ανάλογα με το μέγεθος της πόλης, είναι περιορισμένος ο αριθμός των district που μπορούν να χτιστούν, δίνει μεγαλύτερο βάθος στο παιχνίδι.

Τα υπόλοιπα συστήματα είναι πάνω κάτω όπως ήταν στο Civilization V με τα expansions. Το σύστημα θρησκείας, κατασκοπείας, πολιτισμού κλπ. Έχουν γίνει κάποιες μικροαλλαγές βελτίωσης αλλά ως εκεί.

Τέλος, η μουσική είναι καταπληκτική. Ειδικά το κεντρικό θέμα, Sogno di Volare, είναι αριστούργημα (από τον ίδιο συνθέτη που έκανε το εξίσου γαμάτο Baba Yetu για το IV).

Τα αρνητικά δεν είναι πολλά, αλλά υπάρχουν. Αφενός το AI είναι αρκετά κυκλοθυμικό. Μπορεί για χρόνια να είστε φίλοι και να σου κάνει πόλεμο γιατί δεν του έδωσες ψάρια όταν σου ζήτησε ανταλλαγή.
Επιπλέον, στις μεγαλύτερες δυσκολίες, αντί να υπάρχει ένα πιο εξελιγμένο ΑΙ, καταφεύγουν στον εύκολο δρόμο να δίνουν περισσότερα resources στο AI και αυτό να φτιάχνει υπέρογκο για το χρόνο που πέρασε στρατό και να σου κάνει πόλεμο.
Ακόμα, υπάρχουν μεγάλες καθυστερήσεις όσο προχωράει το παιχνίδι και εμφανίζεται όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του χάρτη. Σε χρήστες πιο παλιών συστημάτων (2+ χρόνων) πρέπει να υπάρχει υπομονή.

Σε γενικές γραμμές, το παιχνίδι είναι εκπληκτικό ήδη από την πρώτη μέρα. Δέχεται βελτιώσεις, αλλά, σε αντίθεση με το V, δεν υπάρχει αίσθηση ότι λείπει υλικό. Αξίζει να παιχτεί από όλους τους φανς των turn-based strategies.

Θετικά:
- Άψογο αρτιστικά
- Καταπληκτική μουσική
- Ωραίες προσθήκες στο gameplay
- Καταπληκτική εμπειρία στο σύνολο

Αρνητικά:
- Κυκλοθυμική AI
- Μεγάλες δυσκολίες που κλέβουν
- Μικροπαραλείψεις και ανάγκη μικροδιορθώσεων
- Καθυστερήσεις στο φόρτωμα σε παλαιότερα μηχανήματα

Ένας φίλος μου είχε ενθουσιαστεί με το συγκεκριμένο παιχνίδι, από την πρώτη του ανακοίνωση. Μου το ανέφερε την περίοδο της κυκλοφορίας του και με εντυπωσίασε το στυλ των σχεδίων και η γοτθική/λαβκραφτιανή ατμόσφαιρα. Το τσίμπησα χωρίς δεύτερη σκέψη.

Το gameplay του ήταν ο βασικότερος λόγος που με έψησε. Turn based μάχη στα πρώτυπα των j-rpgs, που για κάποιο λόγο κατάφερε να με πείσει περισσότερο από τα j-rpg.

Η ιστορία είναι αρκετά απλή. Ένας συγγενής του "παίκτη" είχε μια έπαυλη και γενικά, σας κάθε κλασικός χαρακτήρας του Λάβκραφτ, είχε ψαχτεί με μαγεία, occult κλπ και ελευθέρωσε ακατανόμαστους, απερίγραπτους τρόμους, που δεν τους χωρά ο ανθρώπινος νους. Και η λύση του; Να κληροδοτήσει την έπαυλη στον "παίκτη" και να φυτέψει μια σφαίρα στον κρόταφό του. Τώρα ο παίκτης καλείται να προσλάβει ήρωες και καιροσκόπους για να καθαραρίσουν την έπαυλη.

Υπάρχουν τρία βασικά κομμάτια στο παιχνίδι. Η πόλη, η προετοιμασία και τα dungeons. Θα τα αναλύσω ξεχωριστά το καθένα.

Η πόλη είναι το "κεντρικό μενού". Το μέρος που γίνεται η βαθύτερη στρατηγική και προετοιμασία του campaign. Έχει κτήρια τα οποία σας δίνουν καλύτερο εξοπλισμό, προσλαμβάνετε ήρωες, ηρεμείτε αγχωμένους ήρωες που έλαβαν μέρος σε dungeons κλπ. Ένας από τους γενικότερους σκοπούς του παιχνιδιού είναι και να αναπτύξετε στο έπακρο την πόλη, την οποία παραλαμβάνετε μισοκατεστραμένη στην αρχή του παιχνιδιού. Οι επιλογές που θα πάρετε στην πόλη είναι καίριες, καθώς οι πράξεις λήγουν με το που τελειώσει το επόμενο dungeon. Επίσης, σε περίπτωση λίγων χρημάτων, θα πρέπει να έχετε λάβει υπόψην σας και το κομμάτι της προετοιμασίας πριν αναθέσετε σε χαρακτήρες κάποια δραστηριότητα (πληρώνοντας το αντίστοιχο αντίτοιμο).

"Προετοιμασία" ονομάζω το κομμάτι του παιχνιδιού που βρίσκεται ανάμεσα στην πόλη και στα dungeon. Όταν αποφασίσετε πως δεν έχετε κάτι άλλο να κάνετε στην πόλη, πάτε στον χάρτη των αποστολών. Εκεί έχουν δημιουργηθεί τυχαία κάποιες αποστολές, διαφόρων δυσκολιών, σε ένα από τα τέσσερα διαφορετικά σημεία της έπαυλης. Το κάθε σημείο έχει διαφορετικούς εχθρούς και απαιτήσεις. Όταν ολοκληρώσετε έναν αριθμό αποστολών σε μια περιοχή, ξεκλειδώνετε ένα boss fight στην συγκεκριμένη περιοχή. Η αποστολή αυτή μένει ενεργή μέχρι να την ολοκληρώσετε. Υπάρχουν πολλά boss fight κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, καθώς είναι πολλαπλά για κάθε περιοχή. Αφού επιλέξετε αποστολή, καλείστε να διαλέξετε τα άτομα που θα απαρτήσουν την τετραμελή ομάδα, καθώς και τον εξοπλισμό που θα έχουν μαζί τους. Εκεί παίζει ρόλο η προετοιμασία στην πόλη. Αφενώς πρέπει να έχετε προσλάβει ήρωες, οι οποίοι καλό θα ήταν να είναι όσο πιο καλά γίνεται (χωρίς άγχος, με τα καλύτερα όπλα και πανοπλία, με level up στα skills κλπ). Αφετέρου πρέπει να έχετε κρατήσει αρκετά λεφτά για να χρηματοδοτείσετε την αποστολή. Αυτό το σημείο θεωρώ βασικότερο για την επιτυχία σας στο παιχνίδι. Πρέπει να καταφέρετε να υπολογίζετε πόσα αντικείμενα θα χρειαστείτε σε μια αποστολή και, κατ'επέκταση, πόσο loot χρειάζεστε για να βγάλετε κέρδος. Προσωπικά αποσύρθηκα από dungeons (αποτυχία θεωρητικά) και έβγαλα τα έξοδα της αποστολής και κέρδος.

Το τρίτο κομμάτι είναι το dungeon. Όταν ξεκινήσει η αποστολή καθορίζει ο παίκτης με πια σειρά θέλει να είναι οι ήρωες σε θέσεις 1 (μπροστά) ως 4 (πίσω). Αυτό επηρεάζει άμεσα τις κινήσεις που μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι χαρακτήρες, καθώς και ποιοι θα τρώνε ξύλο από τους εχθρούς. Κάθε skill, εχθρού ή χαρακτήρα, έχει δυο βασικά στοιχεία. Από ποια/ες θέση/εις μπορεί να χρησιμοποιηθεί, και ποια/ες θέση/εις χτυπάει. Αυτό, σε συνδυασμό πως κάθε κλάση χαρακτήρα έχει ικανότητες που συνδυάζουν διαφορετικές θέσεις, δίνει τη δυνατότητα πολλών διαφορετικών συνδυασμών ομάδων. Μέσα στο dungeon υπάρχουν δυο διαφορετικά μέρη, οι διάδρομοι και τα δωμάτια. Στους διαδρόμους, οι οποίοι χωρίζονται σε τετράγωνα, μπορείτε να συναντήσετε random encounter εχθρούς, αντικείμενα για loot, events κλπ. Στα δωμάτια είναι είτε εχθροί, συνήθως πιο δυνατοί, ίσως sub-boss, ή κανονικά boss (αν είστε σε boss dungeon) και πιθανώς chests με καλό loot. Μια συμβουλή, καθώς εγώ δεν το ήξερα όταν έπαιζα. Μπορείτε να συνδυάσετε αντικείμενα που έχετε, με αντικείμενα του χώρου για καλά (ή κακά) αποτελέσματα. Π.χ. ένα locked chest, αν του βάλετε κλειδί ανοίγει. Αν το πατήσετε απλώς, το σπάτε και παίρνετε λιγότερο loot. Τα άλλα τρία πολύ σημαντικά αντικείμενα, που πρέπει να έχετε προμηθευτεί από πριν, είναι δαυλοί, τρόφιμα και υλικά campsite. Ο δαυλός είναι το πιο χρήσιμο. Το φως του σας κάνει να βλέπετε μέσα στο dungeon, μειώνει το άγχος που παίρνετε και αποφεύγονται πολλές ενέδρες εχθρών. Τα τρόφιμα σας δίνουν λίγο health, αλλά κυρίως είναι για την πείνα. Αν πεινάσουν κατά τη διάρκεια dungeon οι χαρακτήρες πρέπει να φάνε. Αυτό τους ανεβάζει το health. Αν δεν έχουν, όμως, να φάνε, τρώνε damage και στο health και στο άγχος. Τέλος, ειδικά στα μεγάλα dungeon, έχετε ανάγκη από campsites. Σε κάποιο δωμάτιο του dungeon μπορείτε να ξεκουραστείτε και να χρησιμοποιήσετε κάποιες campsite ικανότητες των χαρακτήρων, οι οποίες συνήθως δίνουν passive bonuses.

Η μάχη είναι turn based, πολύ κλασική οπότε δεν θεωρώ ότι αξίζει να αναφερθώ σε βάθος. Το μόνο άξιο αναφοράς είναι ότι υπάρχει μπάρα άγχους και permadeath. Η μπάρα άγχους γεμίζει με συγκεκριμένες κινήσεις των εχθρών και από το πόσο χαμηλά είναι η μπάρα του δαυλιού. Όταν γεμίσει η μπάρα άγχους του χαρακτήρα υπάρχει πιθανότητα είτε να φανεί γενναίος (παίρνοντας κάποιο buff που διαρκεί μέχρι να τελειώσει το dungeon) είτε να δειλιάσει (που δίνει debuff μέχρι το τέλος του dungeon). Επίσης, χαρακτήρας που πάθει πολλαπλές φορές damage στο άγχος ενώ είναι τέρμα, μπορεί να πεθάνει από καρδιακή προσβολή.

Το πιο σημαντικό στοιχείο για μένα είναι και το κουμπάκι "retreat". Αυτό σας επιτρέπει να φύγετε, είτε από τη μάχη, είτε και από όλο το dungeon. Από τη στιγμή που υπάρχει permadeath, αυτό το κουμπάκι είναι πολύ σημαντικό. Αν ένα dungeon πάει κατά διαόλου και υπάρχει κίνδυνος να πεθάνουν χαρακτήρες, ειδικά υψηλών level, το retreat είναι μονόδρομος. Ένας λόγος παραπάνω να γίνει αν το ως τότε loot δίνει κέρδος.

Τέλος, θα ήθελα να θίξω λίγο την πιο κλασική γκρίνια που έχω δει για το παιχνίδι. Ότι είναι 100% τυχαίο και δεν έχει να κάνει με το skill του παίκτη. Αν και καταλαβαίνω πως ισχύουν εν μέρη οι κατηγορίες, δεν μπορώ να μην σχολιάσω πως δεν έχουν ληφθεί υπόψην τους τα παρακάτω. Αρχικά, μπορείς να επηρεάσεις με αντικείμενα ή personalities (αρνητικά ή θετικά traits που κερδίζουν μέσω dungeon) τα στατιστικά των χαρακτήρων. Επίσης, σε ένα παιχνίδι που έχει ως κεντρική ιδέα την καταστροφή, το κάνει τελείως risk management game. Ξέρεις ότι όλα είναι ή θα γίνουν σκατά, τι θα κάνεις για αυτό; Θα χωθείς και ότι γίνει; Θα κάνεις retreat; Αυτό είναι το ζουμί του παιχνιδιού.

Συνοψίζοντας, το παιχνίδι αποτελεί για μένα την έκπληξη της χρονιάς και πολύ σοβαρή συμμετοχή για παιχνίδι της χρονιάς για μένα. Το προτείνω όπως τίποτα άλλο φέτος.

Θετικά:

- Στοιχεία και ατμόσφαιρα ιστοριών του Lovecraft
- Γοτθική αισθητική στα σχέδια
- Ατμοσφαιρική μουσική επιλογή
- Voiceacting του αφηγητή
- Μεγάλο cast ηρώων
- Δυσκολία Dark Souls σε turn-based μορφή
- Ωραία (αν και λίγο σπαστικά) bosses
- Γενικά όλο το παιχνίδι

Αρνητικά:

- Κάποια dungeon καταλαβαίνεις ότι απλά δεν θα τα βγάλεις (όλα πάνε σκατά λόγω RNG)
- Μπορεί να ξενίσει κάποιους παίκτες το σύστημα "προσπάθεια -> αποτυχία -> προσπάθεια ξανά"

Μπήκα αρκετά αργά στο χορό του Diablo 3. Όταν κυκλοφόρησε ήμουν στο μεταίχμιο να το παίξω ή όχι, και επικράτησε το όχι, να περιμένω να βγει και να κρίνω, καθώς κάποια πράγματα με ξίνιζαν σε σχέση με το 2. Τελικά, είδα σε βίντεο την ιστορία και gameplay, υπήρχαν και οι βλακείες με το auction house κλπ και αποφάσισα να μην ασχοληθώ.

Τελικά έπαιξα το πρώτο chapter στο PS3 σε τετραπλό co-op με παρέα. Δεν ασχοληθήκαμε καθόλου με ιστορία και lore, μόνο με σφαξίδι, και ήταν ο ορισμός του pure fun. Δυστυχώς δεν το συνεχίσαμε.

Fast forward μερικά χρόνια στο σήμερα. Με έπεισε φίλος που παίζει από Day-1, για το πόσο έχει φτιάξει το παιχνίδι, πόσο γαμάτο είναι το expansion και το adventure mode και το τσίμπησα και το τερμάτισα με Demon Hunter.

Για να νιώσεις ένα βασικό challenge πρέπει να το βάλεις στην τρίτη δυσκολία, αλλιώς είναι πανεύκολο. Στη δεύτερη δυσκολία πέθανα 2 φορές μετά από προσωπική προσπάθεια να πεθάνω. Γενικά πάντως για σοβαρή δυσκολία πρέπει να τερματιστεί μια φορά στην τρίτη δυσκολία, ώστε να ξεκλειδωθούν και άλλες. Και το λέει αυτό άτομο που δεν τον ενδιαφέρει η δυσκολία.

Το gameplay είναι διττό. Από τη μια, καταφέρνει να είναι πολύ πιο γρήγορο και διασκεδαστικό από τον προκάτοχό του (και προσωπική μου λατρεία). Όμως, παραέγινε "κονσολίστικο". Δεν έχεις πλέον να κουβαλάς μαζί σου potion, scrolls κλπ. Επίσης δεν έχεις τη δυνατότητα να φτιάξεις τα stats του χαρακτήρα σου όπως θες. Η μόνη παραμετροποίηση γίνεται καθαρά με τα αντικείμενα.

Μου άρεσε που ξαναείδα το σύστημα των followers και αυτή τη φορά δεν ήταν απλώς hired mercenaries, αλλά χαρακτήρες με δικό τους story και διαλόγους. Προσέθετε επιπλέον γλύκα στο παιχνίδι, που γενικά έδινε πολλή βάση στο lore. Δυστυχώς, όμως, δεν κράτησαν το σύστημα του 2 που είχε παραμετροποίηση σε όλα τα επίπεδα, σαν να ήταν κανονικός χαρακτήρας.

Το σενάριο, όμως, ήταν μέτριο προς κακό. Ήταν σαν να προσπαθούσαν να "διορθώσουν" με κάθε τρόπο το "happy ending" του 2, ώστε να μην εξαφανιστούν τελείως όλοι οι τοπ κακοί. Αν και είχα πορωθεί με την ύπαρξη των αγγέλων, τελικά περιορίστικαν σε ένα support ρόλο προς το τέλος. Κρίμα.

Οι πίστες ήταν μικρές. Πολύ. Ακόμα και με το κόλλημά μου να καθαρίσω όλο το χάρτη πριν συνεχίσω την ιστορία, δεν μου έπαιρνε πολλή ώρα να το κάνω. Και κάποιες από αυτές τις πίστες μου φάνηκαν και κακές. Π.χ. η πίστα του παλατιού στο Act 2 ήταν για τα μπάζα.

Και η αίσθηση που μου άφησε, δεν ήταν 100% Diablo. Και σε αυτό φταίει ξεκάθαρα το πιο φωτεινό στυλ που αποφάσισε να ακολουθήσει το παιχνίδι με γραφικά WoW. Σε σύγκριση πάλι με το 2, ήταν ξεκάθαρα παιδικό. Είχε κάποιες σκηνές που θα έλεγες ότι ήταν "τρομακτικές", αλλά σε κάποιον πιο παλιό φαν της σειράς, ήταν απλά αστείες.

Το τερμάτισα και μου άφησε μια πικρή γεύση. Ευτυχώς το expansion, ήδη από την πρώτη στιγμή φάνηκε πως γυρίζει στο παλιό στυλ και ήδη φαίνεται καλύτερο.

Δεν μίλησα καθόλου για το adventure mode, γιατί δεν το έχω ξεκλειδώσει ακόμα. Πάντως το να παίζεις σε όλο τον κόσμο του Diablo 3 κάνοντας bounties/side quests δεν ακούγεται καθόλου κακή ιδέα.

Θετικά:

- Διασκεδαστικό gameplay
- Καλοδουλεμένο lore
- Adventure Mode
- Online co-op

Αρνητικά:

- Δεν έχει τη σκοτεινή αισθητική "Diablo"
- Μέτριο προς κακό σενάριο
- Έλλειψη σε βάθος παραμετροποίησης χαρακτήρα και ακόλουθου
- Κονσολοποίηση
- Μικρές πίστες
- Always online