Αμέσως μετά το Arkham Asylum, άνοιξα και ξεκίνησα το Arkham City. Η μετάβαση δεν ήταν ομαλή έχω να ομολογήσω. Κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Ενώ οπτικά έμοιαζε, κάτι μου έφταιγε. Πάμε να δούμε τι ήταν αυτό.

Το παιχνίδι το έπαιξα στον υπολογιστή με πληκτρολόγιο και ποντίκι σε εύκολο difficulty mode.

Ο κεντρικός αντίπαλος είναι για ακόμη μία φορά ο Joker, που spoiler alert δεν θα μπορέσει να ξαναείναι μετά από αυτήν την κατάληξη ?. Το σύστημα μάχης είναι σαφώς βελτιωμένο σε σχέση με το Asylum. Γρήγορες κινήσεις, πολύ πιο αποτελεσματικό counter attack, πλήθος gadgets να συνδυάσεις και να νικήσεις τους αντιπάλους σου. Η κίνηση στο map είναι εκπληκτική, γρήγορη, αέρινη, απροβλημάτιστη, κάτι που δεν υπήρχε στο Asylum. Οι γενικοί εχθροί είναι μία από τα ίδια. Όμως, αυτό που λάτρεψα είναι το πλήθος των villains που έχει, αντιμετωπίζεις Ra's al Ghul, Clayface, Penguin, Mr. Freeze και πολλούς άλλους (ποιος στο καλό ήταν αυτός ο Mad Hatter τέλος πάντων ?). 

Η ιστορία του παιχνιδιού μου φάνηκε πολύ μικρή, αλλά το after game είναι τόσο πολύ που κουράζει. Η αλήθεια είναι πως καταφέρνεις να συναντήσεις Deadshot, Bane και φυσικά τον Riddler, αφού η συλλογή των collectibles του σε οδηγεί σταδιακά στο mission του. Τα trophies του Riddler αποτελούν το μοναδικό collectible του παιχνιδιού, που όπως και στο προηγούμενο, χρειάζεται να ξαναπεράσεις αργότερα από κάποιες περιοχές για να τα μαζέψεις όλα. Στο μεγάλο side-mission του Riddler, πρέπει να καταστρέφεις κάποια αντικείμενα, καθώς και να κάνεις ορισμένα combat combo. Σύνολο 400..........

Φυσικά δεν ξεχνάμε την Catwoman, που αποτελεί τον δεύτερο playable χαρακτήρα. Σε ορισμένες στιγμές, όπως για παράδειγμα στην αρχή του παιχνιδιού... χειριζόμαστε τον χαρακτήρα της Catwoman και κάνουμε κάποιες απατεωνιές, άντε καλά σώζουμε και τον Batman. Δεν υποστηρίζω αυτήν την επιλογή, ειδικά όταν ο Riddler έχει αποφασίσει να βάλει ειδικά trophies και achievements για αυτήν, οπότε στο aftergame, που υπάρχουν character change stations, πρέπει να ρίξεις μια γυροβολιά την πόλη και με αυτήν.

Γενικά, το story είναι καλό, τα after game side missions επίσης. Κουράζει πολύ ο Riddler. Συναντάς πολύ ωραίους villains. Τίμιο παιχνίδι. Θα ήθελα τα mechanics του στο Asylum και το Asylum θα γινόταν το αγαπημένο μου game. (κάνει cameo ο Robbin). (Alfred σε ρόλο Oracle;;; Που είσαι σε Βαρβάρα;)(Τάλια καλά;)

Παίζοντας το Batman: Arkham Asylum, το 2020, ένα παιχνίδι του 2009, κατάλαβα πως, όσο χρόνια και να περάσουν, ένα παιχνίδι αν ήταν  καλό τότε, θα είναι καλό και τώρα. Το έπαιξα στον υπολογιστή με ποντίκι και πληκτρολόγιο και στο εύκολο difficulty mode. Τα γραφικά του μου φάνηκαν εξαιρετικά. Φυσικά δεν μπορούμεν να περιμένουμε πολλά από το animation των χαρακτήρων, αλλά στο κομμάτι των textures, δεν έχω κανένα παράπονο.

Η ιστορία θεωρώ πως είναι πολύ καλή, δεν σε κάνει να βαρεθείς και ούτε κουράζει. Αντιμετωπίζεις αρκετούς αντιπάλους του Batman, όπως Poison Ivy, Killer Croc, Scarecrow, Harley Quinn και φυσικά τον Joker, που αποτελεί τον βασικό εχθρό της ιστορίας. Περιληπτικά ο Batman καταφέρνει για ακόμη μία φορά να συλλάβει τον Joker και να τον μεταφέρει στο Arkham Asylum. Όμως αυτό αποτελεί μέρος του σχεδίου του Joker για να καταλάβει το άσυλο. Ο Batman καλείται να σώσει τους αστυνομικούς, να αντιμετωπίσει τους εχθρούς και να επαναφέρει την τάξη στο άσυλο.

Παράλληλα με την ιστορία, υπάρχουν και collectibles, με την μορφή τρόπεων, γρίφων, ακουστικών ντοκουμέντων κ.α. Για την απόκτηση όλων, χρειάζονται gadgets που αποκτάς παρακάτω στο παιχνίδι, οπότε πρέπει να επισκεφτείς και για δεύτερη φορά κάποιοες περιοχές. Οι γρίφοι δεν θα αποτελέσουν ιδιαίτερη πρόκληση για κάποιον που γνωρίζει την ιστορία του Batman και του Gotham. Δεν υπάρχει κάποιο κέρδος από την συλλογή των collectibles, πέρα από στοιχεία ιστορίας για το Arkham Asylum και πληροφορίες για τους διάφορους χαρακτήρες.

Στο σύστημα μάχης έχω παράπονο το ότι δεν έπιανε πάντα το counter attack, αλλά μπορεί να είναι και δικό μου λάθος. Γενικά είναι braindead. Απλά πατάς κλικ, και ο χαρακτήρας πετάγεται από την μία γωνία του δωματίου στην άλλη. Όρεξη να έχεις να βαράς.

Γενικά είναι μια ευχάριστη εμπειρία. Με κούρασαν λίγο τα collectibles και δεν είχα το κουράγιο να τα μαζέψω όλα, ευτυχώς που μαζεύεις χάρτες που σου δείχνουν που βρίσκονται. Το προτείνω σίγουρα.

Το έπαιξα σε PC με πληκτρολόγιο και ποντίκι δύο φορές στο 1ο run και τις δύο φορές ήταν μια χαρά challenging. Κατά την δική μου γνώμη δεν παίζεις Dark Souls για να απολαύσεις κάποια ιστορία. Το παιχνίδι είναι μία καθαρή πρόκληση. Το παίζεις για να αποδείξεις στον εαυτό σου πως είσαι ικανός gamer και για να νιώσεις αυτό το συναίσθημα όταν νικάς μετά από πολλές αποτυχίες. 

Τα γραφικά είναι πανέμορφα και αξίζει άπειρα όταν βρίσκεσαι σε υψηλές τοποθεσίες να μελετάς τον ορίζοντα και να βλέπεις άλλες τοποθεσίες που έχεις βρεθεί. Η μουσικά είναι αρκετά επική. Υπάρχουν πολλά τέρατα που το καθένα χρειάζεται διαφορετική αντιμετώπιση, για κάποιους ακόμα και τα απλά τέρατα είναι πρόκληση. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του παιχνιδιού είναι τα bosses. Κάποια θα βγούνε με την πρώτη φορά (Iudex Gundy, Vordt of the Boreal Valley, Curse-rotted Greatwood) άλλα μπορεί να χρειαστούν καμία 30αρια φορές (Pontiff Sulyvahn, Soul of Cinder) και να έχεις αναπτύξει UltraInstinct. Άμα κολλήσεις κάπου μπορείς πάντα να δεις walkthroughαλλά δεν βοηθάνε ιδιαίτερα. Εγώ χωρίς το Wikiaτης Fextraδεν θα απολάμβανα τόσο πολύ το παιχνίδι. Χάρτες, Game Progress Route, πληροφορίες για τα npcόλα αυτά είναι απαραίτητα για να παίξεις το παιχνίδι χωρίς προβλήματα. Δεν μπορείς να κάνεις το ντετέκτιβ σε αυτό το παιχνίδι και ούτε σου δίνει στοιχεία για να το κάνεις. Δηλαδή ποιος φυσιολογικός άνθρωπος θα έβγαινε από το FirelinkShrineκαι θα έκανε άπειρες προσπάθειες jump για να ανέβει στα κεραμίδια της οροφής του…

Ως οπαδός των RPG, θέλω να υπάρχει progressionστο παιχνίδι. Αυτό το πετυχαίνεις με τα upgrades στον εξοπλισμό, στα bonfires, στα estus flasks και την αύξηση στα στατιστικά. Βέβαια τα στατιστικά δεν παίζουν τόσο μεγάλη σημασία όσο θα περίμενε κάποιος πχ αν παίξεις χωρίς ρούχα θα αντέχεις ένα λιγότερο χτύπημα. Το πιο σημαντικό είναι η υπομονή και η παρακολούθηση. Τους πόντους στα στατιστικά μου τους βάζω αρκετά άκυρα σε σχέση με το τι πρέπει αλλά και πάλι βγάζω το game ακριβώς επειδή δεν έχουν τόση σημασία. Η επιλογή χαρακτήρα είναι αρκετά καθοριστική, με κάποιους είσαι άνετα στην αρχή, με κάποιους άνετα στο τέλος. Τα weaknesses των αντιπάλων είναι ένα πλεονέκτημα που αξίζει να αξιοποιήσεις. 

Γενικά δεν είναι ένα ευχάριστο παιχνίδι, στο κάτω κάτω σε πλακώνουν AI. Δεν έχει να σου προσφέρει κάποια ιστορία, τουλάχιστον όχι άμεσα. Όσοι θέλουν να μάθουν την ιστορία πηγαίνουν στο YouTubeπου έχουν συνδέσει όλες τις πληροφορίες από τα παιχνίδια, τα αντικείμενα και τους χαρακτήρες και μαθαίνουν. Στο παιχνίδι είσαι για το ξύλο. Θα νευριάσεις ξανά, ξανά και ξανά μέχρι να έρθει η ώρα της λύτρωσης και να τα καταφέρεις. Διαρκεί 30-35 ώρες άμα δεν σε δυσκολεύει υπερβολικά αλλά ούτε το πας και speedrun.