Reviews written by Christodoulos Zarogiannis

Αμέσως μετά το Arkham Asylum, άνοιξα και ξεκίνησα το Arkham City. Η μετάβαση δεν ήταν ομαλή έχω να ομολογήσω. Κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Ενώ οπτικά έμοιαζε, κάτι μου έφταιγε. Πάμε να δούμε τι ήταν αυτό.

Το παιχνίδι το έπαιξα στον υπολογιστή με πληκτρολόγιο και ποντίκι σε εύκολο difficulty mode.

Ο κεντρικός αντίπαλος είναι για ακόμη μία φορά ο Joker, που spoiler alert δεν θα μπορέσει να ξαναείναι μετά από αυτήν την κατάληξη ?. Το σύστημα μάχης είναι σαφώς βελτιωμένο σε σχέση με το Asylum. Γρήγορες κινήσεις, πολύ πιο αποτελεσματικό counter attack, πλήθος gadgets να συνδυάσεις και να νικήσεις τους αντιπάλους σου. Η κίνηση στο map είναι εκπληκτική, γρήγορη, αέρινη, απροβλημάτιστη, κάτι που δεν υπήρχε στο Asylum. Οι γενικοί εχθροί είναι μία από τα ίδια. Όμως, αυτό που λάτρεψα είναι το πλήθος των villains που έχει, αντιμετωπίζεις Ra's al Ghul, Clayface, Penguin, Mr. Freeze και πολλούς άλλους (ποιος στο καλό ήταν αυτός ο Mad Hatter τέλος πάντων ?). 

Η ιστορία του παιχνιδιού μου φάνηκε πολύ μικρή, αλλά το after game είναι τόσο πολύ που κουράζει. Η αλήθεια είναι πως καταφέρνεις να συναντήσεις Deadshot, Bane και φυσικά τον Riddler, αφού η συλλογή των collectibles του σε οδηγεί σταδιακά στο mission του. Τα trophies του Riddler αποτελούν το μοναδικό collectible του παιχνιδιού, που όπως και στο προηγούμενο, χρειάζεται να ξαναπεράσεις αργότερα από κάποιες περιοχές για να τα μαζέψεις όλα. Στο μεγάλο side-mission του Riddler, πρέπει να καταστρέφεις κάποια αντικείμενα, καθώς και να κάνεις ορισμένα combat combo. Σύνολο 400..........

Φυσικά δεν ξεχνάμε την Catwoman, που αποτελεί τον δεύτερο playable χαρακτήρα. Σε ορισμένες στιγμές, όπως για παράδειγμα στην αρχή του παιχνιδιού... χειριζόμαστε τον χαρακτήρα της Catwoman και κάνουμε κάποιες απατεωνιές, άντε καλά σώζουμε και τον Batman. Δεν υποστηρίζω αυτήν την επιλογή, ειδικά όταν ο Riddler έχει αποφασίσει να βάλει ειδικά trophies και achievements για αυτήν, οπότε στο aftergame, που υπάρχουν character change stations, πρέπει να ρίξεις μια γυροβολιά την πόλη και με αυτήν.

Γενικά, το story είναι καλό, τα after game side missions επίσης. Κουράζει πολύ ο Riddler. Συναντάς πολύ ωραίους villains. Τίμιο παιχνίδι. Θα ήθελα τα mechanics του στο Asylum και το Asylum θα γινόταν το αγαπημένο μου game. (κάνει cameo ο Robbin). (Alfred σε ρόλο Oracle;;; Που είσαι σε Βαρβάρα;)(Τάλια καλά;)

Παίζοντας το Batman: Arkham Asylum, το 2020, ένα παιχνίδι του 2009, κατάλαβα πως, όσο χρόνια και να περάσουν, ένα παιχνίδι αν ήταν  καλό τότε, θα είναι καλό και τώρα. Το έπαιξα στον υπολογιστή με ποντίκι και πληκτρολόγιο και στο εύκολο difficulty mode. Τα γραφικά του μου φάνηκαν εξαιρετικά. Φυσικά δεν μπορούμεν να περιμένουμε πολλά από το animation των χαρακτήρων, αλλά στο κομμάτι των textures, δεν έχω κανένα παράπονο.

Η ιστορία θεωρώ πως είναι πολύ καλή, δεν σε κάνει να βαρεθείς και ούτε κουράζει. Αντιμετωπίζεις αρκετούς αντιπάλους του Batman, όπως Poison Ivy, Killer Croc, Scarecrow, Harley Quinn και φυσικά τον Joker, που αποτελεί τον βασικό εχθρό της ιστορίας. Περιληπτικά ο Batman καταφέρνει για ακόμη μία φορά να συλλάβει τον Joker και να τον μεταφέρει στο Arkham Asylum. Όμως αυτό αποτελεί μέρος του σχεδίου του Joker για να καταλάβει το άσυλο. Ο Batman καλείται να σώσει τους αστυνομικούς, να αντιμετωπίσει τους εχθρούς και να επαναφέρει την τάξη στο άσυλο.

Παράλληλα με την ιστορία, υπάρχουν και collectibles, με την μορφή τρόπεων, γρίφων, ακουστικών ντοκουμέντων κ.α. Για την απόκτηση όλων, χρειάζονται gadgets που αποκτάς παρακάτω στο παιχνίδι, οπότε πρέπει να επισκεφτείς και για δεύτερη φορά κάποιοες περιοχές. Οι γρίφοι δεν θα αποτελέσουν ιδιαίτερη πρόκληση για κάποιον που γνωρίζει την ιστορία του Batman και του Gotham. Δεν υπάρχει κάποιο κέρδος από την συλλογή των collectibles, πέρα από στοιχεία ιστορίας για το Arkham Asylum και πληροφορίες για τους διάφορους χαρακτήρες.

Στο σύστημα μάχης έχω παράπονο το ότι δεν έπιανε πάντα το counter attack, αλλά μπορεί να είναι και δικό μου λάθος. Γενικά είναι braindead. Απλά πατάς κλικ, και ο χαρακτήρας πετάγεται από την μία γωνία του δωματίου στην άλλη. Όρεξη να έχεις να βαράς.

Γενικά είναι μια ευχάριστη εμπειρία. Με κούρασαν λίγο τα collectibles και δεν είχα το κουράγιο να τα μαζέψω όλα, ευτυχώς που μαζεύεις χάρτες που σου δείχνουν που βρίσκονται. Το προτείνω σίγουρα.

Το έπαιξα σε PC με πληκτρολόγιο και ποντίκι δύο φορές στο 1ο run και τις δύο φορές ήταν μια χαρά challenging. Κατά την δική μου γνώμη δεν παίζεις Dark Souls για να απολαύσεις κάποια ιστορία. Το παιχνίδι είναι μία καθαρή πρόκληση. Το παίζεις για να αποδείξεις στον εαυτό σου πως είσαι ικανός gamer και για να νιώσεις αυτό το συναίσθημα όταν νικάς μετά από πολλές αποτυχίες. 

Τα γραφικά είναι πανέμορφα και αξίζει άπειρα όταν βρίσκεσαι σε υψηλές τοποθεσίες να μελετάς τον ορίζοντα και να βλέπεις άλλες τοποθεσίες που έχεις βρεθεί. Η μουσικά είναι αρκετά επική. Υπάρχουν πολλά τέρατα που το καθένα χρειάζεται διαφορετική αντιμετώπιση, για κάποιους ακόμα και τα απλά τέρατα είναι πρόκληση. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του παιχνιδιού είναι τα bosses. Κάποια θα βγούνε με την πρώτη φορά (Iudex Gundy, Vordt of the Boreal Valley, Curse-rotted Greatwood) άλλα μπορεί να χρειαστούν καμία 30αρια φορές (Pontiff Sulyvahn, Soul of Cinder) και να έχεις αναπτύξει UltraInstinct. Άμα κολλήσεις κάπου μπορείς πάντα να δεις walkthroughαλλά δεν βοηθάνε ιδιαίτερα. Εγώ χωρίς το Wikiaτης Fextraδεν θα απολάμβανα τόσο πολύ το παιχνίδι. Χάρτες, Game Progress Route, πληροφορίες για τα npcόλα αυτά είναι απαραίτητα για να παίξεις το παιχνίδι χωρίς προβλήματα. Δεν μπορείς να κάνεις το ντετέκτιβ σε αυτό το παιχνίδι και ούτε σου δίνει στοιχεία για να το κάνεις. Δηλαδή ποιος φυσιολογικός άνθρωπος θα έβγαινε από το FirelinkShrineκαι θα έκανε άπειρες προσπάθειες jump για να ανέβει στα κεραμίδια της οροφής του…

Ως οπαδός των RPG, θέλω να υπάρχει progressionστο παιχνίδι. Αυτό το πετυχαίνεις με τα upgrades στον εξοπλισμό, στα bonfires, στα estus flasks και την αύξηση στα στατιστικά. Βέβαια τα στατιστικά δεν παίζουν τόσο μεγάλη σημασία όσο θα περίμενε κάποιος πχ αν παίξεις χωρίς ρούχα θα αντέχεις ένα λιγότερο χτύπημα. Το πιο σημαντικό είναι η υπομονή και η παρακολούθηση. Τους πόντους στα στατιστικά μου τους βάζω αρκετά άκυρα σε σχέση με το τι πρέπει αλλά και πάλι βγάζω το game ακριβώς επειδή δεν έχουν τόση σημασία. Η επιλογή χαρακτήρα είναι αρκετά καθοριστική, με κάποιους είσαι άνετα στην αρχή, με κάποιους άνετα στο τέλος. Τα weaknesses των αντιπάλων είναι ένα πλεονέκτημα που αξίζει να αξιοποιήσεις. 

Γενικά δεν είναι ένα ευχάριστο παιχνίδι, στο κάτω κάτω σε πλακώνουν AI. Δεν έχει να σου προσφέρει κάποια ιστορία, τουλάχιστον όχι άμεσα. Όσοι θέλουν να μάθουν την ιστορία πηγαίνουν στο YouTubeπου έχουν συνδέσει όλες τις πληροφορίες από τα παιχνίδια, τα αντικείμενα και τους χαρακτήρες και μαθαίνουν. Στο παιχνίδι είσαι για το ξύλο. Θα νευριάσεις ξανά, ξανά και ξανά μέχρι να έρθει η ώρα της λύτρωσης και να τα καταφέρεις. Διαρκεί 30-35 ώρες άμα δεν σε δυσκολεύει υπερβολικά αλλά ούτε το πας και speedrun. 

 Τεχνικός Τομέας
 Γράφω το review αμέσως μόλις τελείωσα το παιχνίδι. Αρχικά να ξέρετε ότι έπαιξα την PC έκδοση, σε 1080p 60fps σε Ultra ρυθμίσεις σε Normal Difficulty. Το παιχνίδι είναι καλοφτιαγμένο καθώς δεν υπήρχαν frame drops που να το καταστήσουν unplayable. Υπάρχει ένα πρόβλημα στο loading screen, παθαίνει ένα “Not Responding” το οποίο οδηγεί σε τεράστια loading times. Μετά από λίγη έρευνα ανακάλυψα πως κυρίως ευθύνεται στο σύστημα το οποίο το τρέχει, συγκεκριμένα εμφανίζουν πρόβλημα οι Ryzen επεξεργαστές και πρέπει να το τρέχεις μόνο με 4 πυρήνες, ασχέτως το πόσους πυρήνες και νήματα έχεις. Επίσης, στο map παρατήρησα πως εμφανίζονταν ένα error όταν προσπαθούσα να επιλέξω το main mission pointer, το οποίο έκλεινε το game. Τέλος το παιχνίδι έχει κάποια bugs τα οποία μπορούν να σου βγουν και σε καλό, καθώς μπορείς να τα εκμεταλλευτείς για να νικήσεις κάποια τέρατα.

 Το παιχνίδι είναι όμορφο, παρότι του λείπει το ακριβές face motion, θυμίζει σε αυτόν τον τομέα πιο πολύ παιχνίδι 5ετίας. Στην κίνηση ο χαρακτήρας δεν driftάρει, υπακούει στις εντολές που του δίνεις και γενικότερα είναι αρκετά καλοφτιαγμένο.
 
 Gameplay

 Το παιχνίδι με απασχόλησε για τρεις ημέρες, σύνολο περίπου 20 ώρες. Κατάφερα να ξεκλειδώσω 18 στα 28 achievements καθώς ούτε αφοσιώθηκα μόνο στην ιστορία, ούτε και στο να το ολοκληρώσω. Το παιχνίδι έχει καταπληκτική ατμόσφαιρα και ταιριαστό ηχητικό περιβάλλον, κάποια στιγμή σε κουράζει βέβαια να ακούς συνέχεια την ίδια μουσική. Μπορείς κάποιος να παίξει το παιχνίδι καθαρά για την ιστορία και τις αποστολές που συνάπτονται με αυτήν, αγνοόντας τα άσχετα npc. Παρόλα αυτά για να μπορέσεις να ακολουθήσεις τις απαιτήσεις της ιστορίας πρέπει να κάνεις κάτι επιπλέον από το να παίζεις την βασική σειρά αποστολών. Είτε θα κάνεις τον καλό γιατρό, είτε θα farmάρεις λίγο τους εχθρούς, είτε θα σκοτώνεις αθώους, κάτι πρέπει να σου δίνει το αναγκαίο EXP για να αναβαθμίζεσαι. 

 Το παιχνίδι περιέχει Skill Tree με Passive και Active Skills τα οποία μπορείς να αναβαθμίσεις. Υπάρχουν 5 κατηγορίες active skills ικανοτήτων: Heal, Aggresive, Defensive, Tactical και Ultimate. Μπορείς να έχεις προς χρήση μόνο ένα skill από την καθεμία, παρότι μπορείς να τα ξεκλειδώσεις όλα και να τα “εξοπλίζεις” κατά την διάρκεια που παίζεις. Τα Passive Skill είναι από τα κλασσικά: περισσότερο health, περισσότερη stamina κτλ. Στο κομμάτι του εξοπλισμού, μπορείς να κουβαλάς ένα one-handed weapon καιένα off-handed ή ένα two handed weapon και healing syringes. 

Το παιχνίδι σε γενικές γραμμές δεν είναι δύσκολο. Θυμίζει αρκετά Dark Souls, σε εμένα, όσον αφορά την λογική που πρέπει να ακολουθήσεις για να σκοτώσεις τα τέρατα και τα bosses. Βασίζετε στις επιλογές που θα πάρεις καθώς αρκετές φορές επέλεξε να σώσω κόσμο και μετά βρεθήκαμε αντιμέτωποι. «Έπρεπε να τον είχα σκοτώσει όταν είχα την ευκαιρία»

 Μπορείς να μιλήσεις με όλα τα npc και να μιλάτε για αρκετά λεπτά, καθώς μπορείς να μιλήσεις για την κατάσταση της πόλης, για την προσωπική τους ζωή, την τρέχουσα αποστολή σου, καθώς και ανακαλύψεις μυστικά για αυτούς και να τους αναγκάσεις να σου μιλήσουν για αυτά.
 Υπάρχει looting system, άμα με έβλεπε η αστυνομία θα είχα φάει ισόβια. Ανοίγεις συρτάρια, ντουλάπια, κάδους, κουτιά και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς ώστε να πάρεις κυριολεκτικά βίδες. Υπάρχουν merchants στους οποίους μπορείς να πουλήσεις τα πράγματα που βρήκες και να αγοράσεις άλλα πιο χρήσιμα, κυρίως υλικά αναβάθμισης των όπλων και κατασκευής φαρμάκων για τα npc. Ελάχιστοι npc πουλάνε όπλα, οι περισσότεροι πουλάν και εξαρτήματα και υλικά φαρμάκων, αν και υπάρχουν και κάποιοι που ειδικεύονται σε ένα τομέα. 

Ιστορία
 Δεν θέλω να spoilάρω οπότε απλά θα πω ότι δεν βαρέθηκα καθόλου και μου άρεσαν υπερβολικά και τα πρόσωπα και τα γεγονότα. Υπάρχει το στοιχείο του ρομαντισμού, της προδοσίας και της φιλίας που είναι θεμελιώδη παράγοντες όταν παίρνεις τις αποφάσεις σου. Ο πρωταγωνιστής είναι ο γιατρός Jonathan Reid ο οποίος μεταμορφώνετε σε βρικόλακα και σκοπός του είναι να ανακαλύψει ποιος είναι ο δημιουργός του καθώς και να σώσει το Λονδίνο από την επιδημία που κυκλοφορεί. Στον δρόμο του για την επιτυχία, συναντά αρκετούς εχθρούς και φίλους, οι οποίοι αρκετές φορές είναι συγκεχυμένο το τι είναι στην πραγματικότητα, που θα τον βοηθήσουν στην αποστολή του. 

Το Agents of Mayhemτο αγόρασα σε προσφορά, και καλά έκανα. Επηρεασμένος από το Saints Row IVκαι το Gat Out the Hell πίστευα πως θα είναι το ίδιο καλό. Όχι ακριβώς. 

Υπάρχει πληθώρα χαρακτήρων που μπορείς να παίξεις. Ο καθένας έχει διαφορετικό όπλο, skill, ultimate, upgrades και gadgets. Παίζεις με τρεις χαρακτήρες, εγώ επέλεξα τα τρία πρώτα πρόσωπα που είχαν assault rifle (Hollywood, Fortune, Braddock). Το παιχνίδι έχει αρκετά επίπεδα δυσκολίας, εγώ παρέμεινα στα easy επίπεδα. Το παιχνίδι καταντάει κουραστικό καθώς υπάρχουν τρεις εχθροί, οι οποίοι αλλάζουν χρώματα και abilities, συνέχεια βλέπεις τους ίδιους εχθρούς καθώς θα μπορούσαν να βάλουν πολλά άλλα. Υπάρχουν βέβαια και ρομποτ εχθροί που αυξάνουν την ποικιλία αλλά τους συνταντάς προς το τέλος όπου ήδη έχεις βαρεθεί. Τα main bosses δεν θα τα χαρακτήριζα δύσκολα αλλά χρονοβόρα καθώς πρέπει να ακολουθήσεις ένα κύκλο χτυπημάτων που δεν είναι πάντα διαθέσιμα. Η ιστορία δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Super speed και  jump δεν υπάρχει, που με απογοήτευσε. Στο τέλος που παιχνιδιού αντιμετωπίζεις για ακόμη μία φορά όλα τα bosses μαζεμένα. Υπάρχει γέλιο, όμορφα cartoonγραφικά αλλά και πολλά knockouts. Ειδικά στην τελευταία πίστα όταν βγαίνει ο τελευταίος κακός, μπορεί και για μισό λεπτό να τρως damage, knockouts και να πεθαίνουν οι χαρακτήρες σου (στο easy όλα αυτά :P ). Υπάρχουν πολλά side missions που απλά δεν έκανα. Βέβαια για να προχωρήσεις στο main mission χρειάζεται να κάνεις level up το Agency που αυτό γίνετε κάνοντας upgrades, level ups και side missions… Οπότε δεν τα γλιτώνεις παντελώς. Δεν μπορώ να πω πως το ευχαριστήθηκα όσο τα Saints Row 4 αλλά για 14 ώρες εντάξει δεν έχασα και καμία χιλιετία από την ζωή μου.

Το Far Cry 3 το είχα αγοράσει πριν πολύ καιρό, άκουγα άτομα να μου λένε πως είναι εξαιρετικό παιχνίδι και έτσι το δοκίμασα. Το έπαιξα σε ΡC στα max settings στο easy. Ενδιαφέρον ιστορία, πανέμορφα γραφικά και ποικιλία σε όπλα και οχήματα. Δύο βασικοί εχθροί που τους σκοτώνουμε με ένα περίεργο τρόπο και συγκεκριμένα τον δεύτερο που μόλις τελειώσει το realm και είμαστε πίσω στον κανονικό κόσμο, είναι όλοι νεκροί. Είμαστε κάποιου είδους υπερήρωας, μάγος, τέρας ... δεν ξέρω, εγώ θα προτιμούσα να έμενε στη πραγματικότητα η ιστορία. Το τέλος ικανοποιητικό καθώς θα διαλέξεις να σώσεις τους φίλους σου αντί να σε σκοτώσει η Citra για να διοικήσει ο γιος σας. Πολλά side missions που δεν ασχολήθηκα σχεδόν καθόλου. Το παιχνίδι που πήρε περίπου 14 ώρες να το τελειώσω καθώς εξερευνούσα τα τοπία και δεν ήμουν πλήρως αφοσιωμένος στο main mission. Τα όπλα μπορούν να πάρουν attachments και skins κάτι πολύ θετικό. Το aim είναι αρκετά καλό αλλά το driving experience όχι και τόσο. Τα upgrades που μπορείς να κάνεις στον εξοπλισμό σου είναι ευπρόσδεκτα καθώς το σακίδιο γεμίζει με διάφορα πράγματα και δεν θες να το αδειάζεις όλη την ώρα. Τα syringes τα χρησιμοποίησα μόνος για heal και όχι για τα διάφορα άλλα (combat κτλ) που έχει. Τα skill points του τατουάζ βοηθάνε στην πορεία καθώς το παραπάνω ΗΡ είναι αναγκαίο αν πηγαίνεις όλο ευθεία. Σε γενικές γραμμές με κάλυψε, όχι όσο περίμενα αλλά δεν το θεώρησα χάσιμο χρόνου.

Παίζω single - player games με σκοπό να απολαύσω την ιστορία και τα γραφικά, αν κάτι από αυτά δεν υπάρχει τότε δεν παίζω. Μετά το κυρίως παιχνίδι (Alan Wake + 2 specials), το Alan Wake's American Nightmare έρχεται να καλύψει το μακρύ κενό μέχρι να κυκλοφορήσει το Alan Wake 2. Και το καταφέρνει. Ξανά με πρωταγωνιστή τον Alan Wake και με το ίδιο σκοτεινό, αγχώδης, αγωνιώδης και μυστήριο σκηνικό μας μπερδεύει για ακόμη μία φορά. Με διαφορετικό σκοπό από το πρώτο παιχνίδι μας κρατάει στην δράση, για λίγο χρονικό διάστημα βέβαια. Έχουμε καινούργια όπλα, νέους εχθρούς και ομορφότερα γραφικά από το πρώτο παιχνίδι. Σίγουρα κάποια στιγμή θα κουράσει με το time loop στο τέλος αλλά αξίζει τον κόπο, ώστε να μην απομακρυνθείς από το Alan Wake διάστημα. Το έπαιξα στο PC με max settings και δεν με απογοήτευσε. Ο δημιουργός του Sam Lake ξέρει τι κάνει.

Ανυπομονώ για το Alan Wake 2. Μέχρι όμως να έρθει αυτή η στιγμή, το Quantum Break με καλεί.