Στην πόλη της βίας, η γροθιά είναι ο νόμος.
Ένα ζευγάρι κρατά το τιμόνι της ανεξάρτητης εταιρείας ανάπτυξης MakinGames. Η σύζυγος, Anna Makin, ειδικεύεται στον εκδοτικό χώρο και ανέλαβε τα διαχειριστικά καθήκοντα της εταιρείας και τις συμφωνίες με άλλους εταιρικούς οργανισμούς. Ο σύζυγος, Nic Makin έχει αφήσει το στίγμα του στην gaming βιομηχανία συμμετέχοντας επί μια δεκαετία στα αριστουργήματά που ξεπηδούσαν από την γνωστή μας Rare (Killer Instinct, GoldenEye 007, Cabal, Donkey Kong Country). Οι ευχάριστες εμπειρίες του Makin από τις 16μπιτες εποχές τον ώθησαν στο να μαζέψει παλιούς συναδέλφους από την Rare, να ιδρύσει το δικό του gaming studio και να προχωρήσει στην δημιουργία του Raging Justice.
Με μια ματιά, ακόμα και μέσα από μισόκλειστα βλέφαρα, αντιλαμβανόμαστε ότι οι δημιουργοί του Raging Justice έχουν κοινές εμπειρίες στα Beat ‘Em Ups με εμάς. Στάνταρ έχουν σαπίσει στο ξύλο εκατομμύρια μπράβους στα Double Dragon, Streets of Rage, Final Fight και Rushing Beat. Γνωρίζουν την απόλαυση της συντριβής αλλεπάλληλων κυμάτων από εύκολα θύματα πάνω στις κλωτσιές και τις γροθιές μας. Τα παραπάνω γίνονται ολοφάνερα από το πρώτο λεπτό της δράσης. Οι playable χαρακτήρες συνθέτουν τον θρυλικό αριθμό τρία και οι δυνατότητες τους ακολουθούν τα χνάρια του Final Fight.
Βρώμικη δικαιοσύνη
Και οι τρεις ήρωες ανήκουν στο αστυνομικό σώμα αλλά ο καθένας έχει τον προσωπικό του τρόπο να επιβάλλει δικαιοσύνη. O Rick Justice είναι το πιο αποτελεσματικό μέλος της τριάδας. Ο σκληροτράχηλος μπάτσος με το σύνδρομο του “Βρώμικου” Χάρι Κάλαχαν, προξενεί τρομερό damage με κάθε του χτύπημα. Διαθέτει την καλύτερη λαβή του παιχνιδιού, γιατί αφενός προκαλεί σοβαρή ζημιά και αφετέρου, καρφώνει το σώμα του εχθρού με δύναμη προς την κατεύθυνση που θέλει. Το συντριπτικό χτύπημα προκαλεί ένα μικρό σεισμό που ρίχνει στο έδαφος όποιον εχθρό βρίσκεται τριγύρω, δίνοντας μας μερικά δευτερόλεπτα να μετακινήσουμε τον χαρακτήρα στο καλύτερο σημείο. Το “σπαμάρισμα” της λαβής είναι μονόδρομος όταν οι εχθροί μας κυκλώνουν από παντού. Ευτυχώς η ωμή βία δεν αρκεί για να αφανίσουμε τις λεγεώνες των κακοποιών, η αδιάκοπη κίνηση και η στρατηγική τοποθέτηση του κορμιού μας είναι το κλειδί για την νίκη. Στο δισδιάστατο περιβάλλον μας ελισσόμαστε σε όλους τους άξονες προσπαθώντας να σπάσουμε κατευθύνουμε όλους τους εχθρούς σε ένα σημείο. Μόλις το πετύχουμε, τους κοπανάμε αλύπητα, ξαπλώνοντας όσους περισσότερους μπορούμε με ένα συνδυασμό χτυπημάτων.
Δυστυχώς το Raging Justice δεν διδάχτηκε το σπουδαιότερο μάθημα των κορυφαίων Beat ‘Em Ups του παρελθόντος, την σημασία του animation. Αν εξαιρέσουμε (χαριστικά) τον Ashley King, τα animations και η ταχύτητα των υπολοίπων χαρακτήρων είναι απογοητευτική. Ο Rick ρίχνει κάτι... μπουνίτσες σε μικρή απόσταση από το σώμα του, αναγκάζοντας μας να πλησιάσουμε πολύ κοντά στον αντίπαλο. Ο συνδυασμός χτυπημάτων των γροθιών του είναι αργός για τα γούστα μας και δεν μας δημιουργεί την αίσθηση της συντριπτικής δύναμης, ενός χτυπήματος του Haggard στο Final Fight για παράδειγμα. Το ίδιο πάνω κάτω συμβαίνει και με τις κλωτσιές του. Περιμέναμε η Nikki Rage, η πολεμίστρια που συνδυάζει ταχύτητα με δύναμη, να λειτουργήσει σαν τον Cody του Final Fight. Αποδείχθηκε τελικά και αυτή φόλα. Ο Ashley King είναι ο μικρότερος σε ηλικία και σωματική διάπλαση χαρακτήρας μας. Μαζί του νιώσαμε πιο άνετα γιατί τα χτυπήματά του είχαν την ταχύτητα που περιμέναμε, πάλι όμως δεν έφτασαν την προσδοκώμενη ποιότητα. Οι λαβές των King και Rage υπήρξαν απαράδεκτες για εμάς, μόνο εκείνη του Justice μας εξέφρασε.
Εδώ είναι και το μυστικό του διαχρονικού Beat ‘Em Up, εκείνου που μπορείς να το τερματίσεις άπειρες φορές χωρίς να το σιχαθείς. Τα χτυπήματα πρέπει να σε εκφράζουν απόλυτα, να γουστάρεις την ταχύτητα, το animation και το εύρος τους. Να νιώθεις την ένταση τους όταν προσγειώνονται στο κορμί του αντιπάλου, να απολαμβάνεις το damage, να πηδάς από το ένα θύμα στο επόμενο. Θυμηθήκαμε τους μαγευτικούς συνδυασμούς χτυπημάτων της σειράς Arkham, και αναρωτηθήκαμε αν οι δημιουργοί του Raging Justice ασχολήθηκαν καθόλου μαζί της για να νιώσουν τι σημαίνει απολαυστικό ξύλο. Θα μας απαντούσαν φυσικά ότι τα Arkham είναι τρισδιάστατα συνεπώς ενσωματώνουν διαφορετικό σύστημα μάχης και δυνατότητες. Θα τους απαντούσαμε ότι το Batman Forever που λιώσαμε στα arcades στα τέλη της δεκαετίας του 1990, μοιάζει με δίδυμο αδερφάκι του Raging Justice στα γραφικά και την οπτική γωνία. Δυστυχώς το τελευταίο δεν διαθέτει combo 150 χτυπημάτων, special κινήσεις που ανατινάζουν την οθόνη χωρίς την καταβολή health και κεραυνοβόλα χτυπήματα. Στο Raging Justice οι κινήσεις δίνουν την αίσθηση ότι οδηγούμε βαριεστημένους χαρακτήρες με κινητικά προβλήματα.
Φέρατε μαχαίρια σε μάχη με γροθιές ρε;
Αρχίσαμε να σιγοψιθυρίζουμε το I Can’t Get No Satisfaction των Rolling Stones και το χέρι μας να φλερτάρει με το quit game αλλά αντέξαμε την αρχική δυσαρέσκεια και επιβραβευθήκαμε με μπόλικη διασκέδαση στην πορεία. Οι γροθιές και οι κλωτσιές είναι ένα μέρος του οπλοστασίου μας. Οι ελεεινοί cheaters που αντιμετωπίζουμε, τολμούν να φέρουν φονικά όπλα σε πάλη σώμα με σώμα. Σπαθιά, μπουκάλια, μαχαίρια, ακόμα και μασούρια δυναμίτη μεταχειρίζονται για να μας λιανίσουν. Η απάντηση μας είναι φοβερή. Αφού τους κεράσουμε μερικές γρήγορες, αρπάζουμε τα όπλα από τα χέρια τους και τα χρησιμοποιούμε πάνω τους. Τότε αρχίζει η πραγματική διασκέδαση στο Raging Justice. Σπάμε ένα ρόπαλο σε εχθρό και οι λέξεις home run που συνοδεύουν τα πετυχημένα χτυπήματα των ροπαλοφόρων του baseball γεμίζουν την οθόνη. Μια βαριοπούλα προσγειώνεται σε ένα γομάρι που μας προσέγγισε και μας πιάνει διάθεση για χορό (αθάνατε MC Hammer) διαβάζοντας hammer time στην οθόνη.
Έτσι όπως έχουμε ζεσταθεί πετώντας όπλα και αντικείμενα, να σου και οχήματα στο τοπίο. Πολύ μικρός αριθμός οχημάτων δυστυχώς (με ένα όχημα ανά επίπεδο θα μιλούσαμε για cheat) αλλά τα αξιοποιούμε κατάλληλα. Καθόμαστε στο τιμόνι μιας μηχανής του γκαζόν και θερίζουμε σαν χόρτα ότι αγγίζουμε. Η αίσθηση της οδήγησης είναι εφάμιλλη των συγκρουόμενων στο Λούνα Παρκ. Αγαπήσαμε τους αποτελεσματικότερους... απορροφητήρες των χτυπημάτων μας, τους πιο φουσκωτούς αντιπάλους. Χωρίζονται σε γυμνασμένα γομάρια και τύπους με ξεχειλωμένες σαπιοκοιλιές. Αιχμαλωτίζοντας τους με λαβή, τους μοιράζουμε κλωτσιές και μπουνιές χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν. Σαπίζοντας έναν αντίπαλο σε στάση λαβής είναι ο ευκολότερος τρόπος για να τον ζαλίσουμε ώστε να είναι έτοιμος να συλληφθεί. Ταυτόχρονα, μας κάνει να νοιώθουμε ότι βομβαρδίζουμε σάκο του μποξ, ότι ο αντίπαλος είναι στο απόλυτο έλεος μας, υπέροχη αίσθηση. Δυστυχώς, ενώ είμαστε απασχολημένοι με τον... σάκο μας, οι εχθροί μπορούν να μας χτυπήσουν πολύ εύκολα.
Η εγκληματικότητα είναι ασθένεια και εμείς είμαστε το γιατρικό της
Το αρχηγείο της αστυνομίας που μας έστειλε δεν ενδιαφέρεται εξίσου για όλο το κοπάδι των εγκληματιών. Ανάμεσα τους ξεχωρίζει “μαύρα πρόβατα” για τα οποία εκδίδει εντάλματα και απαιτεί από εμάς να τα συλλάβουμε. Στην περίπτωση που το πράξουμε, οι ανταμοιβές είναι σωτήριες για την έκβαση των εκκαθαριστικών μας επιχειρήσεων. Γελάσαμε βλέποντας να πετάγονται με μεγάλα γράμματα στην οθόνη οι λέξεις “Καλός Μπάτσος” και “Κακός Μπάτσος”. Κατά το Raging Justice, ο καλός μπάτσος είναι αυτός που συλλαμβάνει τους κακοποιούς με τα εντάλματα και ο... σκάρτος εκείνος που σκοτώνει αδιακρίτως τους πάντες. Το παιχνίδι δεν μας δεσμεύει στον τύπο του αστυνομικού που θα μετατρέψουμε τον χαρακτήρα μας αλλά ο καλός μπάτσος (σε αντίθεση με τα καλά παιδιά) τερματίζει πρώτος. Συλλαμβάνοντας τους καταζητούμενους, η ποσότητα των health items αυξάνεται δραματικά, βοηθώντας μας να εξοικονομήσουμε ζωές. Ο αριθμός ζωών και credits είναι συγκεκριμένος και μειώνεται αναπόφευκτα από επίπεδο σε επίπεδο. Αυτόματα βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σοβαρό δίλημμα, θα περάσουμε τα επίπεδα αδιαφορώντας για τις ζωές του χαρακτήρα ή θα επιδιώξουμε την ελαχιστοποίηση των απωλειών τους; Επιλέγοντας το... speedrunning φτάνουμε σε ένα προχωρημένο επίπεδο χωρίς ζωές και σπάμε τα μούτρα μας ξανά και ξανά.
Με τα νεύρα μας τεντωμένα, συνειδητοποιούμε ότι κάναμε την λάθος επιλογή και επιστρέφουμε στο πρώτο επίπεδο για να ακολουθήσουμε την άλλη τακτική. Η εξοικονόμηση ζωών και credits είναι μια σκληρή διαδικασία που ενέχει πολλά restart σε προχωρημένα επίπεδα. Στις πρώτες μάχες η σφαλιάρα πάει σύννεφο και οι περισσότερες που βρίσκουν στόχο προέρχονται από τους ήρωες μας. Κοντά στο τέταρτο επίπεδο αρχίζουν τα ζόρια. Μοτοσυκλέτες ξεπετάγονται από το πουθενά και μας κάνουν ένα με την άσφαλτο, εξαντλώντας την ενέργειά μας. Τα bosses που διαλύσαμε σε περασμένα επίπεδα επανεμφανίζονται δίπλα στους κοινούς μπράβους και μας διαλύουν την health bar με ελάχιστα χτυπήματα. Σε αυτό το σημείο της πορείας μας, μπροστά σε σκληρά bosses και πληθώρα επικίνδυνων εχθρών, αρχίζει η μεταμόρφωση μας από casual σε expert παίκτες.
Έφτασε η ώρα να μπατσίσουμε
Ο νους μας αρχίζει να συνδυάζει μανιωδώς τις διαθέσιμες κινήσεις των χαρακτήρων και να τις προσαρμόζει στις περιστάσεις, προσδοκώντας το τελειότερο αποτέλεσμα. Με λαβές και εναέριες επιθέσεις ελέγχουμε το εξαγριωμένο πλήθος, με αδιάκοπη κίνηση το οδηγούμε εκεί που θέλουμε, με τις special κινήσεις ξεκολλάμε όταν οι αντίπαλοι μας έχουν καθηλώσει με τις μπουνιές τους. Με το μικρό μας σετ κινήσεων μεταμορφωνόμαστε σε πρωταθλητές των δρόμων και νιώθουμε την τεράστια ικανοποίηση που μας στέρησαν τα animations και τα ισχνά combos. Τα bosses είναι τα εμπόδια που καλλιεργούν στο μέγιστο τις ικανότητές μας. Η υπερφυσική σωματική τους διάπλαση κάνει τα χτυπήματά μας να μοιάζουν με χάδια, οπότε καταφεύγουμε σε περιβαλλοντικά αντικείμενα, εναέριες κλωτσιές και special χτυπήματα για να μειώσουμε το τεράστιο health bar τους. Τα bosses ακολουθούν μια συγκεκριμένη αλληλουχία κινήσεων η οποία, μόλις ολοκληρωθεί, τους αφήνει για μερικά δευτερόλεπτα ευάλωτους. Σε αντίθεση με άλλα Beat ‘Em Ups, το χρονικό περιθώριο για να δράσουμε είναι τόσο μικρό ώστε, πολύ σπάνια, προφταίνουμε να ξαπλώσουμε το boss προτού ανταποδώσει τα χτυπήματα.
Το υψηλό επίπεδο skills που απαιτεί το Raging Justice για να τερματιστεί στα normal και hard επίπεδα δυσκολίας είναι η επιτομή της διασκέδασης που προσφέρει, καλύπτοντας λίγο τις άλλες ελλείψεις του. Το A.I. που αντιμετωπίζουμε δείχνει αποφασισμένο να μας διαλύσει με κάθε τρόπο. Το αντιλαμβανόμαστε σαν ένα αόρατο χέρι που σπρώχνει τα στίφη των κακοποιών προς το μέρος του χαρακτήρα μας, έως ότου μόνο ένα άτομο να στέκεται όρθιο στην οθόνη. Αποδεικνύεται υποδειγματικό για το συγκεκριμένο είδος παιχνιδιού.
Το χειριστήριο μεταδίδει εύκολα τις εντολές μας στον playable χαρακτήρα και έχει λίγα κουμπιά για να χρησιμοποιήσουμε. Ευφυώς το δεξί shoulder button ενεργοποιεί την special κίνηση ώστε να μην μπερδευτούμε συνδυάζοντας τα λάθος δύο κουμπιά εν ώρα μάχης, με αποτέλεσμα να φάμε ξύλο. Το ίδιο έπρεπε να έχει προβλεφθεί για την λειτουργία του dash. Η εν λόγω κίνηση είναι σωτήρια σε περιπτώσεις συνωστισμού καθώς εκτοξεύει τον χαρακτήρα μπροστά με φόρα, ρίχνοντας κάτω τους πάντες χωρίς να μπορούν να τον σταματήσουν. Θεωρητικά, με δύο τσιμπήματα του μοχλού προς την κατεύθυνση που επιθυμούμε, ο χαρακτήρας εκτελεί το dash. Πρακτικά, τις περισσότερες φορές η κίνηση δεν ενεργοποιείται με αποτέλεσμα να μετακινούμαστε απλά λίγο πιο μπροστά και να μας αρχίζουν στις σφαλιάρες.
Η σταδιακή αύξηση της δυσκολίας και τα αμέτρητα εμπόδια που μπαίνουν στον δρόμο μας μέχρι την τελική μάχη μας σπρώχνουν στο να ζητήσουμε βοήθεια από τους φίλους μας. Ένα τηλεφώνημα αργότερα, η παρέα μας καταφθάνει στο “άδυτο”, αρπάζει το δεύτερο joypad και ένας ακόμα μπάτσος εμφανίζεται καταμεσής του χαμού. Δεν μας αρέσει να πηγαίνουμε στην μάχη κουβαλώντας νεκρό βάρος, συνεπώς προηγείται μια μικρή περίοδος εκμάθησης του gameplay από τους συμπαίκτες μας για να ανταποκριθούν στις περιστάσεις. Η ύπαρξη “φιλικών πυρών”, το ενδεχόμενο δηλαδή τα χτυπήματα να βρουν τον συμπαίκτη μας, οδηγεί σε διαχωρισμό της οθόνης ανάμεσά μας. Το co-op mode είναι ιδανικό για να παίξουμε το, κατά τα άλλα, βαρετό Brawl mode. Σε κανονικές συνθήκες τρελαινόμαστε για survival modes όπου πρέπει να εξολοθρεύσουμε ατελείωτα κύματα εχθρών. Τα προβλήματα με τα animations στο Raging Justice καθιστούν μη ελκυστικό το Brawl αν δεν έχουμε συμπαίκτη. Με έναν φίλο στο πλευρό μας σπάμε μπόλικη πλάκα και όλους τους αντιπάλους στο ξύλο.
Σαν φόρος τιμής στα 16μπιτα Beat ‘Em Ups, το Raging Justice μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιήσει pixel art για να μας παρουσιάσει τον κόσμο του. Τα pre-rendered μοντέλα των χαρακτήρων που επέλεξε είναι όμορφα αλλά σαμποτάρονται από τα λιγοστά frames και τα animations τους. Ο σχεδιασμός των levels αποδίδει πιστά μια πόλη που βρίσκεται στο έλεος της παρανομίας. Στις πλατφόρμες που υποστηρίζουν 4K η γυαλάδα των γραφικών και η λεπτομέρεια τους είναι το κάτι άλλο, πάντως τα 60 frames per second δεν βελτιώνουν ούτε στο ελάχιστο την σπαστική κίνηση.
Δεύτερη προσπάθεια καινοτομίας συναντήσαμε στον ήχο ο οποίος μοιάζει με τα θρυλικά chiptunes αλλά ακούγεται απείρως πιο καλλιεργημένος ώστε να συμβαδίζει με τα μηχανήματα νέας γενιάς. Ο Steven Burke έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στο soundtrack και το περιμέναμε, έχοντας ακούσεις τις συνθέσεις του στα Perfect Dark Zero, Kameo: Elements of Power, Conker κ.ο.κ. Η ευχάριστη μουσική δεν πιάνει μια όμως μπροστά στα ηχητικά εφέ. Το κάθε χτύπημα ηχεί διαφορετικά στα αυτιά μας και συνοδεύεται από βογγητά και πολεμικές ιαχές των χαρακτήρων μας.
Βαράτε με, αντέχω
Στην τρέχουσα φάση του το Raging Justice είναι λουκούμι μόνο για τους φανατικούς οπαδούς των side - scrolling Beat ‘Em Ups. Οι κακοτεχνίες στην παρουσίαση φρενάρουν την εξασφαλισμένη πώρωση που προσφέρει το κλασικό gameplay. Στην διάρκεια ζωής του συναγωνίζεται την λατρευτή μας πεταλούδα, δηλαδή δεν την “βγάζει” για πάνω από δύο ώρες, μόλις βαρεθούμε την υπερβολική δυσκολία του normal και το ρίξουμε στο εύκολο επίπεδο. Το Brawl mode και ο μηχανισμός του καλού-κακού μπάτσου επίσης δεν εξασφαλίζουν σοβαρό replayability. Τι μας μένει για να το αγοράσουμε πέρα από την προσιτή τιμή των 13 περίπου ευρώ; Η υπόσχεση της MakinGames για σταθερή υποστήριξη του δημιουργήματός της με πλούσιο multiplayer περιεχόμενο, νέους χαρακτήρες κ.ο.κ.
Θετικά:
- Νοσταλγικό gameplay γεμάτο δράση
- Χαμηλή τιμή
- Game mechanics που βελτιώνουν στα skills μας
- Υποστήριξη 4K, 60fps και ολοκληρωμένο soundtrack
Αρνητικά:
- Ισχνή αντοχή στον χρόνο
- Εκνευριστικά animations
- Προβλήματα στον χειρισμό
Βαθμολογία
Γραφικά: 6
Ήχος: 6
Gameplay: 6
Αντοχή: 5
Γενικά: 6
Μια χαμένη ευκαιρία ανανέωσης του πιο αγαπημένου είδους που παίξαμε στα arcades.
Γιάννης Μοσχονάς
NEWS
